копито (ср.)
Над градот е омарнина, по кеот мрака паднала, преку мост тропат копита, а Вардар лудо забрзал, галеби бели покренал а в соба тесна таванска Панче со млади студенти лист по лист вртат зборници.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
И сега, кога ја видоа Митра одгоре и со неа една „ас“ невеста со скопци, со решмчња, синџири и други ѕрнѕурки, со прегачи и кистови, во „копитата" променета, сите си ги поткаснаа долните муцки.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сфати ме еднаш, сега, кога молиш: во мене се пропина млад бик и ме черечи со рогови, ме разбива со копита, и јас треба да сум вешт за да го совладам.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Кабаницата со биковска врелина и готовност да распарчи секаков отпор под копита, да распне сѐ на рогови, да се забуца до врелина во врелина, ѝ пријде несфатливо брзо и ја прегрна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
На мала цврста лединка прскаат жолти сонца под копитата на гладот Темни концентрични тежини бујат над пејсажот зрел што плаче со искри од леб Луд виор од млади надежи сонува шарени звуци – широка песна на ветрушка Огромни товари ден лазат по долгиот пат од солзи и од смев
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Коњите под нив ’рзнуваат, копаат камен со копитата и не мрдаат од место.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И ме газеле копита на арапски коњи, далеку од сите оази на светот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Далеку, зад или над планините, татнат ви сивилото копита на невидливи џиновски коњи, молснува под нив за миг остра белина...
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Без скршнување, расцепувајќи ја целината на снегот во една права линија, самјакот ја имаше пренасечено долината, префрлувајќи се од шумата од едната страна на Белата Долина, кон шумата од другата страна, оставајќи ја по себе оваа длабока трага, во која можеа да се распознаат и стапалките на неговите копита, големи колку на јунче.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Пепел од биволски копита помешан со шеќер и вар, струготини со катран, чад од лути пиперки...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Во квечерната тишина само тропотот на магарешките копита одѕвонуваа околу нас и ја разбива мислата дека тонеме во некаква беспатна темничава бездна.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Се плашеа нивното дете да не се најде под копитата на неговиот буен, преубав бел коњ.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
„Лицето му е суво, збрчкано, рацете тврди како копита...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
На тој ден стана обичај луѓето да му врзуваат мартинки на добитокот: да не куца, да не се шине, да не му се јадат копитата, да не буца со роговите, да не фаќа дрскосерец, да е плоден.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
” Од долго дежурање крај него, на неговите домашни им се раскапа снагата, им се зеде сонот, спокојството, здравјето.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Црвен коњ како црвена луња светка на месечината. `Ржи, трча низ ноќта околу стожерот, Скока врз згаснатото сонце на ожнеаното класје И жестоко го втиснува со копитата датумот на јули врз огнот на заспаните љубовници.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Те гледам се молиш покрај една света рака И во копитата на коњот што го враќа твоето момче Има многу ѕвезди и – амин меѓу ѕвездите...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Од што им беа убави гласовите на билките од што им беше жална молитвата добиче стиснато до ѕидот со испружен јазик хули на бога и фрла копита кон небесата.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Се истркалува во смреките. Ги оптегнува копитата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
