компас (м.)
Чанга како да имаше во себе всаден непогрешлив компас со кој го насетуваше правецот на природната историја.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Магнетната стрелка на голем компас трепереше со виолетов сјај.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Стрелката во татковата душа - компас, по долго треперење, во еден период покажа дека треба да патува кон северозапад, се разбира доколку опстанеше патот на јагулите.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Душата му беше компас во која стрелката постојано се вртеше.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Јагулите го покажуваа правецот на судбината на семејството, како стрелка во големиот компас на постоењето.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Да не беа пристаништата, морињата, а рака на срце - и компасот, сѐ уште ќе се занесувавме дека земјата ни е рамна како тепсија, и дека никакви непознати земји и народи не постојат од другата страна на нашава планета.”
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Компас- природен компас кој ги води низ непознатото.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Иглата на компасот одеше брзо, во сите можни насоки, нагоре, надолу, обратно, но стрелката, секогаш покажуваше само една цел.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Тоа беше пат кој сам од себе се роди од хаосот: Огледало, отворено пред неговите очи, кое јасно го покажуваше вртежот на компасот во сите можни правци, пулсирајќи во ритамот на сончевината.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Немам компас, ниту кормило со кое би можела да го свртам правецот спротивно од дувањето на ветрот.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Шуќур што некој го барал Вилкабамба, па набасал на Мачу Пикчу, до највисоката тајна на Инките - да му се скамени среќата, да му се скамени компасот, да му се скамени и кондорот, и сликата на планината, да му се скаменат ќе да е и пехарите за вино, да му се скамени и перницата да не може главата да ја пика во неа па да му се потат соништата, баш најубавите, да му се скамени и времето како врховен доказ дека светот престорен во камен ниту старее ниту грдее.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
XXIII Во Татковата душа како да имаше длабоко вникнато невидлив компас чија стрелка постојано осцилираше помеѓу Исток и Запад.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
