клисура (ж.)
Двајцата Митреви другари го налегнаа едниот Гана, а Митре се одвалка со другиот низ стрмната клисура, преграбени преку гради еден со друг, и така како трупје удрија во една стена и застанаа Бугаринот здола, Србинот врз него.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Над некој вис, над некоја клисура.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Завлегуваме во клисурата: Вардар ко забркана риба се прпелка меѓу поснежените брегови.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Оживеаниот Сане Сандин се сврте уште еднаш околу себе и се стрча по Клисура.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Стигна и запре во Клисура колата со ковчегот во кој лежеше Сане Сандин.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Рикот го пресече како со меч воздухот меѓу едниот и другиот брег на реката. Екот долго се ширеше низ клисурата.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
„Кажуваат дека таа клисура на Вардар е чудо божје, а тие високи и стрми карпи се седела само за орли.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Ама, уште невлезени во клисурата на Треска, Миклош туку се прелапа за бузите.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Вест која радува:
младост на обликот (Модилјани)
ластерки на личотијата од нов вид
- а прстите на цветаева невидливи
врз тилот на долгата жешка зима –
мимика на притивнат протест
сѐ-на-сѐ
антиграматика на очајот
- спознај се самиот себеси
и уште (асоцијации за вратот)
теснец кој пулсира – притеснета надеж
клисура во која одекнува контрабас
а мажите аргонаути, крзнољупци
верници од инакви светови
не се откажуваат од потрагата:
влезот во жената е бескрајно долг
да биде волјата ваша
слободна!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Во својот конструкторски занес не забораваш да ја создадеш палубата Но притоа избираш и зборови, најбрзи зборови зборови со крила, зборови со умеење на птица во одредување на страните на светот Можеби тие треба да бидат едрата што ќе го поведат бродот низ тесните длабоки клисури и покрај подводните ‘рбети на могилите во кои се закопани соништата на отскитаните Одисеи што сега немаат море да се вратат.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
24
Маглата се поткрева над котлините
визијата станува стварност
стравот се обвистинува:
се наѕира клисура, амбис сур
живописна урна
серт рис се задава од сртовите
како сираче, но отмен
и дрско убав, би рекла
смртно личен
само ревот негов ни бие
право в лице
насекаде околу-наоколу
мене и тебе, синко мој
бие бијно, очебијно
а сепак кревко
небаре може да се сотре
да се изгуби место нас
со еден замав на главата
со едно затнување на устата
со еден потег на четката
со мал премаз боја
со нов слој малтер
со обично будење од длабок сон
ама будење нема,
веќе нема назад и тебе те нема
Младост моја
само необичен сон, збор и допир
само задоцнета потрага по изгубеното
може да те оживее како свет -
но литературен
како сенка на сенката
„што било, пак ќе биде“
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Како лилјак се удира звукот во едниот па во другиот брег од клисурата.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Високи ридови, некои голи, каменети и карпести, столетни борови и шумите мрачни, студени водје ги делкаат клисурите, а ноќите ведри и небото извезано со ројови ѕвезди и се чини толку се блиску, што само рака да испружиш и ќе ти легнат на дланка.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Широкиот асфалтиран пат, дело на нашите од градежното претпритјатие „Гранит“ се протега долж тесната клисура на чии падини како печурки се начичкани бетонски бункери со сиви капаци, остаток од недамнешно време.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Снежните наноси биле толку длабоки што ги затрупале клисурите и тогаш планините ги изгубиле своите вообичаени форми.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Зорите ведри, росни, студени во кои како бел килим маглата е послана по длабоките котлини, а облаците – црните носат долготрајни студени дождови, што доаѓаат нагло со многу силни и долги грмотевици и нивниот одглас долго се пренесува низ долгите и длабоки трапишта, процепи и клисури.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Во секоја вистинска песна на Абориџините има макар еден блесок на комета, има и оптегнати тетиви од кои како стрели фрчат сеќавањата, има и клисури во кои не се слуша како градските саати го мелат времето, а секогаш има и по некоја јамка за ловење на дивата месечина и друг дивеч.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Под оклопот таинствени вриежи на дамарите пред вградувањето нови жилави стентови Можеби вреди да се проба со оригинал плзенско па отпосле пак да се оптегнува стрелата баш пред влажниот влез на најтесната клисура
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Оние на кои им значи огнот ги потпалуваат страстите пред да фати зимска цибрина во длабоките клисури на душите.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Самотија бедна, со скршено срце, во клисура тесна, јас плоштад ќе градам со светулки од звездени јата и фенерот згаснат во ноќта ќе свети, деновите јадни вжарената топка, посилно ќе светка, потопло ќе грее...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
