калдрма (ж.)
Не го гледаш? Кога оди по калдарма, како мачка од камен на камен стапнува.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Неотпорот понекогаш и мене ме зафаќаше, ме тркалаше по кривата нерамна калдрма кон широчината, чиниш ќе ме искрши од слепиот ѕид ишаран од раката на инспекторовиот син со зборови што не требаше да ги знае во своите години.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Влечејќи ги нозете по нерамната калдрма Петар тивко ги поздравуваше и со накривена глава го слушаше нивниот разговор.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој ги дигна рацете божем лови нешто невидливо во воздухот и се ничкоса на калдрмата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
По трошната влажна калдрма се лизна млечно светло на фарови.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
А тоа што не беше ни занимливо ни ново, вака изгледаше; долга, тесна улица на периферија, со стари, еднолични куќи во два реда, разделени со груба калдрма.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тркалата ја стружат калдрмата, калдрмата ги отфрла тркалата, а сето тоа се спојува и се разбива во некој монотон погребен звук, стиснат од двете страни со груби стари ѕидови.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој со болка во влажните дланки и колениците се исправи од калдрмата, и потрча не сфаќајки уште дека не е ранет и дека само се лизнал.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Оче Симеоне, кога тој човек би лежел на калдрма, ситен да ја сокрие под себе темната дамка што никогаш не личи на малинов сок, што би видел низ дебелите стакла?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Бев зафатен; ја следев својата сенка, тој проклет дух, што се влечеше по разједената калдрма, упорно, пред мене и зад мене.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сретна многу познати, уште од она време на крвавите воени години и се изненади - луѓето се менеа, имаа други лица и други облеки, а тој, влечејќи се по врелата калдрма, уште му се молеше на својот бог по крчмите и се кострешеше како гладен вепар.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Само дајрето му падна од рацете, се стркала по калдрмата и тажно заѕвеча... лебедова песна - Келнер, трубачот молам.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сенките тогаш безволно се влечеа по луѓето, се тегнеа или се грчеа на калдрмата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сега како да имаа по една покуса нога, несигурно газеа по калдрмата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Девојки што од срам не можеа да погледаат човека в очи, корнеа камења од калдрмата, решително им се закануваа на суровите и мрачни полицајци, кои дојдоа со штиковите на пушките, пред куќата на протиница.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Таа тежина му ги запираше чекорите, како да му се залепуваа подметките на мокрите излижани камења од калдрмата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Сула го сака Емина. Ме прати таа. Ти му ја истури крвта на калдрма.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Здрвените од недвижност нозе се радуваа на зракот, разлеан врз грубата калдрма.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Одвреме-навреме од улица ќе чуеја луѓе да зборуваат или некој со налани по калдрма ќе затропаше, а неколку пати и коли поминаа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Одам по долината завлечен по облакот од дамнешниот чад над сниските покриви зад меѓите, зад грмојте, зад високите крошни на дабовите зад крушите што се сушат зад сливите што капат зад јаболката во кои пее есента та мириса сета долина на топли пазуви и тихи мусандри во оние стари градски куќи што се вишат во куќите изгубени во правта на калдрмата во куќите чии чардаци чии пармаци уште се свртени кон долинава во која бавно се враќам како во стара книга што постојано се превртува во дланките на осамата.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
