исчезне (св.)
Кога ќе затракаат печатните машини во Македонија, сѐ ќе исчезне.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но исчезнаа тие историски услови во кои Индоевропејците се разбираа помеѓу нив и настапија други историски услови во коишто започна цепењето на јазикот, на општото национално самосознание, со заеднички јазик, верувања, ќуди, преданија и др.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ако новото течење од гледиштето на комитетите е нешто опасно и непожелно, тогаш тоа треба да се искорни уште при самиот зафаток; ако тоа само по себе нема почва, тогаш треба да се остави само од себе да исчезне; а ако е полезно за Македонија, тогаш ќе треба да се поддржи од нив.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
СЛОБОДАТА: (Исчезнува опкружена со светлина)
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Тие ги испраќаа со жален поглед се’ додека не исчезнеа зад првиот завој, но немаа смелост да се испречат пред некој од нив за да го помолат шоферот да ги качи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Не, и ако отидеш кога узреат маслините и од глувото пристаниште првиот кораб крене, ако сетиш некогаш во бурјанот на годините како се исчезнува и полека вене.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Пред да исчезне пресмета: од утрото кога последен пат го сонуваше ножот од овој час минаа две ноќи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Додека под нашите раце бесшумно исчезнува ноќта кон наслутениот смев интимни сосема одиме Оваа постела потна е море со високи бранови што во пените на чекањето ги фрлаат нашите тела и на тој пат што мами сосема измешана плови зелена гранка од соништата и раката од пелин Па сѐ по малку сетни рацете твои како пристан тогаш сум и брод и галеб што во него ќе слета и ја наоѓам во него онаа неизбежна вистина што мавта и подмладува со рацете на ветерот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ќе исчезне, и тој ќе ги отвори ширум очите да го види животот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Децата ѝ исчезнаа, ни едно не ѝ се врати од последната војна.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сијалиците почнаа да се гаснат. И осветлените прозорци, еден подруг, исчезнуваа во ноќта.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во огледалото брзо исчезна ликот на Јанте. Оттаму гледаше сега Сашка.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Арсо ќе му помогне да појде пак меѓу луѓето, така, лежејќи и тонејќи во исчезнувањето.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Гласот и гестовите на човекот беа господаречки и сугестивни и прислужникот, гледајќи го вџашено назадечки исчезнуваше во мракот на ходникот. - Мрзливко! - човекот седна до Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но, овде, на свиокот ненадејно ја пресретна широк плисок од светлина и мракот исчезна.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во неа исчезнуваше сѐ, дури и ѕидовите; сега не можеше да се распознае никаков знак ни од прозорецот; во него темничината беше најгуста.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше готов да се отпушти и да легне во меките пилотини во неговите нозе, да си ги запрета во нивната мекота сите болки по своето исцрпено тело и така сосема да исчезне.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тогаш срнчето скокнуваше како бесно во длабокиот снег и запливуваше по него, сѐ дури не се запреташе на некое место и не папсаше од сите тие свои бесмислени скокови, или додека не се притиснеше до некое стебло, речиси исчезнувајќи пред неговиот поглед.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Исчезнале од лицата: и маката, и стравот и ужасот што толку време ги стегаат во душата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Тоа беше ден на исчезнувањата. Бог рече денот да се вика бестрагија.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
