истоштен (прид.)
Траеше денови и ноќи, денови и ноќи, а некој постојано трчаше и ги прескокнуваше темелите, се препкаше и паѓаше во нив, барајќи го, како некој изгубен дел од облеката, она свое насмеано и широко место, својот чекор, постојано крвав и палците и по колениците, постојано крвав на лактовите, истоштен, со последните сили, како човек, кој еве, за малку, за една трошка, што не дошол на дофат на нешто, што одамна го гони, и кој што ги прави последните напори за да го достаса, да го прескокне, и така, постојано, сето време додека нивното градилиште се престоруваше во едно проколнато место, од кое чиниш сите сакаа што побргу да се витосаат и да се мавнат, во едно чумаво место, во една болна арена, по која што умираа, крварејќи, и лавот, и гладијаторот, кадешто им солзат очите на сите мајстори, бидејќи веќе сите добро знаеја дека она си беше отидено, дека црвениот лав на сонцето беше веќе бесповратно папсан.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Таму којзнае како ќе издржи: премногу истоштен и снеможен ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Со компирите што му останаа ја нахрани Стрела, која, сѐ уште исплашена и истоштена, лежеше крај огништето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И тие изгледаа болно и истоштено.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Аскерот ни иде по трагата и бргу ќе нѐ открие.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Кукулино, пред тоа, преку ден, старо и истоштено пциште без живот и инстинкт да се одржи, сега е ѕвер што блуе од себе пламен и закана за набожниците.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Сепак на една од двоколките, на својата, лежел истоштениот малодушник Неделко Шијак.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Иако тежок на чекор, навидум дури и истоштен, Јаков Иконописец не можел да биде слаб во рацете додека со опнати коленици се подавал напред со вилата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Дмитар не е сам, се сетил некој истоштен Неделко Шијак со сламка в уста.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Дури откако влегов во зградата почувствував колку сум истоштен.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Татко ми, без да сака, го прекина кога му покажа една друга слика на која коза лулее детенце во колепка, крај мајката истоштена од куќните работи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
На другиот крај од големата маса во одвратната чајџилница Филонус, тивко ги разменуваа што религиозните што садистичките што метафизичките што мајчински искуства, следниве три личности: младата госпожа Ана, инаку позната како сопруга на човекот што катедрата за логика ја замени со кафанска маса на која стојат мистериозните кибритчиња и лактовите на народнот мудрец Неџо; госпожицата Буде вообичаено - спрема правилата на тајната организација „Црна Ружа“, така суптилно провалени од инаку најглупавиот балкански весник „Вечер“ - облечена во нејзе милите папски бои: љиљакова, портокалова и бела („синестезии, нелогичности!“, се слушаше врескање од соседниот крај на масата) и со специјална ловачка капа на главата на чиј што врв (на капата), провокативно искривено, трепереше зелено масонско перо, ко ветроказ; додека човекот што токму зборува - и чиј што истоштен, од премногу експерименти со нејадење и неспиење, глас, го привлече вниманието на г. Абов - се одзиваше на името „Никола, врти кола!”, или скратено Никола Вртикола.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Но уметникот не може да се задоволи со истоштениот или сопствен живот.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Во триесет секунди, пред моите очи изминаа триесет години, можеби и повеќе, четириесет, педесет, и јас се видов истоштен и намален, двојник на брадестиот Водомар или на човекот со два гласа.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Истоштени, паѓаа. Не живееја долго. Ги снемуваше.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Крај шупливото дрво минал истоштен човек.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Доколку битните политички фактори го сфатат ова и дозволат канабисот слободно да вирее по полињата на гевгелиско и струмичко заедно со пиперките и доматите, тоа ќе биде крај на мизеријата и невработеноста на оваа истоштена и депресивна земја. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 44
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Тој сосема се набра и посиве, како стара птица со истоштени крила.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Бев истоштен. Облеката на мене беше натопена со некоја студена, леплива течност.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Истоштениот човек се тетерави за да работи таму каде што секоја работа е залудна, а навалата на просечност сѐ опфаќа...
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
