интервал (м.)
Отпрвин сеќава на подолги интервали, а потоа забрзано, струјкање на пресен воздух.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И покрај штотуку завршената прва година средно, таа изгледа сосема немалолетнички, со што ме убедува дека веројатно ќе се јави уште утредента наутро, и ќе продолжи да ми ѕвони упорно, во кратки интервали.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
По истекот на ист таков интервал во однос на вториот глас, се најавува трет глас итн.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
На оваа плејада од современи метрополи на прагот на XXI век веќе слободно можеме да го додадеме и нашето Скопје, кое преку богатиот македонски книжевен летопис, за релативно краток временски интервал, останува наш, но станува и исто толку туѓ, светски Град.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Не знам дали ме забележуваш, но секогаш будната љубопитност на интервали ги отвара дебелите конкавни фолии на очните дупки во мојата глава.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Но дали тие интервали траеја со денови, со недели, или само по неколку секунди, немаше начин да утврди.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Дури и сега, во Долги интервали, неговите стрипови се појавуваа во „Тајмс“.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Веќе донесе одлука дека по извесен пригоден интервал - да речеме по еден месец - ќе ризикува повторно да го посети дуќанот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сонот го совладуваше во долги интервали.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Мајка, со нејзиниот својствен ритам, со интервалите на нејзината длабока тишина, започна да ги споменува, по ред, сите на кои се сеќаваше.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Стоев со часови крај Мајка. Таа, во одредени интервали, заспиваше и се будеше.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Спретните движења на касиерката, извежбани така за до бескрај да го одржуваат истиот монотон интервал на потсвирнување на читачот на бар-кодот, и лицата на останатите во редот кои изгледаа како секој миг да ќе ја нападнат ако не дај боже се случи некаков застој, не оставаа можност за разговор за, на пример, времето, смртта на Харолд Пинтер или тукушто откриеното племе во Бразил.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Речиси никој не ја делеше нејзината пасија, поконкретно, опсесивност со точноста, бидејќи времето го сметаше за нешто што ѝ причинува најголема тегоба доколку пропуштеше некој интервал или имаше некоја важна секвенца во која таа не беше директно инволвирана.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Тоа не беше нешто невообичаено, зашто такви интервали имаше и порано, кога никој не го гледаше големиот рептил.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Неговите денови не беа поразлични од ноќите, но сепак деновите имаа танки мали прозорци, како пукнатини, низ кои необични интервали од замаглена светлина навлегуваа во темнината.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Недефинираниот шум, кој суптилно, но сигурно, ми ги растројуваше нервите кои беа оневозможени да се посветат на дневните обврски, најмногу ме потсетуваше на ѕвекот од топче за пинг-понг, кое непрестајно, во точни временски интервали удираше по некој предмет и се одбиваше од него.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Тоа што тој беше сведок на тоа како таа во меѓувреме скрши неколку чаши во сосема природни временски интервали, тој не обрна никакво внимание.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Во секоја културна и јазична средина се јавува потребата, во кратки временски растојанија (интервали), да се обновуваат постојните изданија и да се подготвуваат нови, селективни и авторски, избори од светскиот расказ.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Низ прозорецот можевме да го забележиме едниот од петте стражари чија силуета на сртот од благата височинка личеше на стрелка која се движи според строго одреден интервал, навестувајќи го скорешното паѓање на мракот.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Играта во која влегувавме, голи и топли, беше единствениот начин да го скријам чувството на сожалување кон Ема која таа тмурна ноќ во која паѓаше студен дожд (впиени еден во друг слушавме како се исцедува и во рамномерен интервал тропа вода во олукот, а потоа се распрснуваа на плочникот, како кога марта упорно настојува да ја продолжи до некаков бескрај досадната морничава зима), беше нестварна и лесно предадена на мракот, во обид (не рационален, во тоа бев убеден) да и се открадне на стварноста и да заживее нов живот, во некој негов сѐ уште неоткриен дел.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
