инстинкт (м.)
Другари! Таквите тврдења не се ништо друго, туку една лага, една клевета фрлена на ослободителката Русија од еден ослободен ропски народ што уште не е слободен од неговите ропски инстинкти со кои се ползува за да ја оправда својата глупава „самостојна” и „национална” политика.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Така се роди неговиот ѕверски инстинкт. Претчувствата оживуваа облици и шумови, жедта, непозната досега, му ги полнеше очите со сол.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И во темниот инстинкт на љубомората, таа ги бараше и ги покриваше неговите очи, устремени во смрачината на заливот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Глупост е тоа, најпосле, темен инстинкт на себичност“.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тоа се молчаливи конвулсии на едно живо тело потстрекнати од глувиот инстинкт да се покорува на човековата волја дури и овде, во оваа теснина, каде што тлеат мртовците.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Беше тоа едно многу добро, многу младо и многу пргаво јарче, ги имаше сите убавини на својот род и човек можеше само да го сака и да му се љубува на тоа како изгледаше, како порастено на оној врв, а и на сите негови инстинкти, но во следниот миг беше веќе доцна за сѐ друго, што можеше да се обиде да стори тоа со своите итри нозе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Кај него беше и тоа бунило, како што беше најсилно и сѐ друго, и машкоста, и инстинктот со најмалку напор од сите да изнајде нешто, со што ќе ја засити и својата глад, а и гладта на другите, со крвавите остатоци зад себе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
По нив остана само една црна крвава паласка во снегот и неколку расфрлани прамени волна, а уште еден раненик, кој не беше толку умен или кому му беше повредена токму таа жица од инстинктот да молчи, заминуваше со бесно и продорно аурликање кон шумата, насобирајќи ги по себе сите тие глади и раздразнувајќи ја уште повеќе со својата вкусна животворна крв стрвната сурија во сета нејзина безбожност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сето ова во најголем број случаи, поетот не мора да го знае но, тој го чувствува, тој тоа по една законитост, по силата на својот творечки инстинкт и имагинација го прави, го созадава.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Додека дивечот, (волците, мечките, лисиците, зајаците, јазовците, ласиците, смрдулките и куните) зашто нема кој да го прогонува и лови, се намножи до загрижување, преку цел ден и преку цела ноќ, страв да те фати, слушаш како тулилка, завива, кашла и си ги секне грлата во гората и во полето, птиците, пак, си мисли на барските, (чапјите, норците, галебите, пеликаните, кормораните, дивите пајки и дивите гуски; штрковите следејќи ги старите навики и стариот инстинкт, сѐ уште ѝ се верни на Потковицата, населбата на Станкоски Рид готово ја претворија во колонија на штркови: на покривот на секоја куќа, на оџакот на секоја напуштена куќа, има направено седело од штрк по мелиорацијата на мртвиците и Блатото, сосема, сосема, се изгубија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Пред таа ноќ, верував дека сум човек на инстиктот.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Кукулино, пред тоа, преку ден, старо и истоштено пциште без живот и инстинкт да се одржи, сега е ѕвер што блуе од себе пламен и закана за набожниците.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Со чекор на слепец чиј инстинкт е недостижен, врел и смекнат од замор, дојдов до својата хотелска соба со избледени тапети и прозорци свртени кон широка и жива улица и се фрлив врз жолтата покривка на креветот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Душата на животните е тесно поврзана со нивната физичка природа; таа е сврзана со материјата и не може самостојно да постои и делува; постои само додека постои животното, зашто тоа не е духовно битие како човекот; таа не може да господари со своето тело како душата на човекот; тие не се разумни суштества и не можат да мислат; тоа својство му е дадено само на човекот; тие имаат само сетилни нагони и инстинкти; а човекот, како мисловна природа, е свесен за себе си, мисли за вечноста, за бога, за својот живот, за своите постапки, и на тој начин го обновува своето постоење; има психички живот, а животните си остануваат онакви какви што се создадени - неразумни битија; движењата им се условени од надворешни и внатрешни влијанија и нагони кои произлегуваат од физичката потреба да се одржат себе си и своето потомство; немајќи разум, немаат ни апстрактни појмови: за добро, за лошо, за вистина, за убавина.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Малите јагулчиња во огромни јата долги и по стотина километри, гонети од инстинктот, тргуваат по патот на нивните родители, врвејќи го по две години за да дојдат овде во езерово...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Сета врска ја сведовме на инстинкт, со наизменични периоди на сладострасност и ’ржење.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Козлето се искачи високо на сртот, влечено од инстинктот на дивите предци, па куќичето на Сеген и се виде мало, премало, па точка.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Кога веќе козите мораа да умрат, Чанга сакаше барем, следејќи го нивниот инстинкт да им избере достојна смрт, во темнина...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
И така кога заживеавме во градот и кога ги однесоа последните остатоци од војната, во нас децата се будеше желбата, или тоа беа пориви на неопределен инстинкт по поразите нешто да освојуваме.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Овие клинци навистина умееја да се облечат, имаа вроден инстинкт за тоа.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
