изгуби (св.)
Биди силна! Ти изгуби, о мајко, џин! Народните ќе пеат колена со уста милна за делата на твојот син.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ако востанието успее, не е ли јасно оти за него ќе има да се благодари на Бугарите, и затоа таму, каде што сега Србите конкурираат со своите пари и својата пропаганда со бугарските пари и пропаганда, ќе го изгубат секое влијание на своите клиенти?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И така, значи, Бугарија ни ги направи досега веќе сите арнотии, остануваше само и кај нас да развие класа „самостојни националисти” што ќе разберат најпосле каде е коренот на секое зло во нашето национално развивање, т.е.Бугарија реши и кај нас да насее русофобство, та и ние да ја изгубиме секоја вера во православна Русија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Србија се замеша во Македонија откако изгуби надеж да си ја присоедини Босна и Херцеговина.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
МАНОИЛ (Сам) Спомни го долгот кон народот и кон мене, ми рече и се изгуби.
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Го испратија со поглед сѐ додека чунот не се изгуби во трските, а потоа и тие тргнаа назад.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Детето се приближи до колибата со мачешки стапки, се заслуша во ноќта да не би да допира некаков шум и бргу да се изгуби во неа.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И не чекајќи ни да запре возот сосема, на знак на Белича, обајцата искокнаа на задната врата и преку шините што блескаа од утринската роса, се изгубија во темнината.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Бев среќен кога видов дека помина крај Кузмана и се изгуби во стара накривена куќа.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Баждар се изгуби, нè остави во шепите на неизвесната судбина, а Пенчо се превиткуваше пред силната жена чиј спокоен и мек глас ме доведуваше до треска.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
За миг се провре низ отворот и се изгуби внатре.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Најстина, го изгуби првиот токо и вој не е лош.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И кога дојде саатот новиот човек свет да прогледа, Доста веќе беше изгубила свест.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Србендовци си кинисаа еден есенен ден преку Козјак и Кравица и се изгубија негде долу во Мегленијата, а со нив се изгуби и војводата Јован Ѓуров. На нивно место се довлечкаа „братја б'лгари".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А Луман тој ден се изгуби некаде во планината, но не за секогаш.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Арамијата Луман ни збор повеќе не рече и се изгуби во орманот.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Најпосле му се изгубија од погледот на Пецета.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И кога ја изгуби смислата за време и простор, тој се тргна од сонот, извидницата на белата смрт и заечи. Наеднаш: - Богдане! Ги отвори очите во исчекување.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Секој шум во таа летна жега, секој глас, секој извик, се раѓаше со точно утврдена цел: веднаш за да умре, да се распливне, да се изгуби невратно, да не претставува ништо - ни настан, ни новост.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кога мачката протрча крај неговите нозе и се изгуби на улица, напнатоста од рамото се спушти на нозете.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
