змеј (м.)
Но и неа бесно огнооки змејови страшни силно ја тресат од темел и куќата, најпосле, паѓа, а купишта прашни станаа гробови неми . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Се насмевнуваше како човек што пред секој изгрев пие рицинус; ме удираше со белите прсти по темето и шушкаше низ змејските ноздри: - Со лева не се црта. Тоа е богохулство. Затоа луѓето ти личат на дибеци. Со десна, дибеку, со десна.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
„Да одиме, докторе“, го помоли. „Дома ме чека змеј.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ете, скоро секоја приказна, па била таа за мечката стрвница или за крилатиот змеј, дедо Спасе ќе ја започне вака.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Како змеови да им ги пазеа влезовите - тие беа непристапни тврдини за гладните, безработни луѓе... Црни и проклети времиња!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но во мислите на Диме таа се претвори во страшен змеј, што долетал од некоја далечна планина и дошол да го грабне.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И изгледаше така: накострешен, исклештен, страшен змеј од китајска свила. „Слушај, слуго господов“, цедеше бел пенлив отров.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Знае за волци, за мечки, за змиски цар, за страшниот змеј, за чудотворната секира и уште многу други.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
шишенца, кочанки, чешлиња, мивки, сапунчиња, гризнато овошје, коски, пердуви, распаднати метли и износени опинци, и ги носеше некаде со себе за пак утрината да ги врати и да ги остави на брегот; гледаше кон шеварот и трските во езерото во кои се размножуваа сите водени птици и кои крескаа како нечисти тешки и гадурии, што тука, во старо време се криеле: змеови, азџери, стии, ламји, вештерки, улавици, гидии, сеништа, ветроштиње, таласами, нави, укалци, катари, улери, буици и други сакатури,
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Радост завладеала меѓу луѓето. Го врзале змејот со синџири и фртоми, ги впрегнале сите волови во селото и го искачиле змејот на брегот, го донесле до големата дупка - сандилија, на која дното не ѝ се гледало - и го фрлиле змејот внатре; ја наполниле дупката со големи камења и ја зарамниле со земја да нема трага од змејот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Секоја куќа била должна да му дава по еден печен вол на ден за да јаде; кога дошол редот на Чулко Заумко, тој се послужил со итрина: го испекол волот и го премачкал со отров што го собрал од многу отровни змии; кога змејот го изел волот, се отрул.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Змејот бил троглав: од едната уста фрлал оган, од другата вода, а од третата урликал; многу јунаци се обиделе да се бијат со него, но не можеле да го совладаат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Советникот ми рече: Нашиот народ е заспан змеј во заклучената заборавена одаја, полна со скапоцено богатство од дамнешни времиња.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Господару, пробудете го тој змеј. Отворете ги портите од скривницата.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Напред, детуле, рекол на својот јазик: водата во која јавачот или коњоводецот ќе ја види месечината, онаа вечна и двојна во исто време, на коњот ќе му даде крепкост и змејска сила. Така зборувал.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И потоа, и потоа, ох, Господи, слушај! Тој змеј, велат дека очите му се оган.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Како што хероинот полека се загрева и почнува да се лизга по сребрената фолија, бавно ги вдишувам облаците веднаш под главата на змејот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Така, познат е случајот кога Хавелок Елис (Havelock Ellis) го наговорил познатиот поет Јејтс (W.B.Yeats), да проба мескалин и кога овој халуцинирал разни чудовишта и змејови додека гледал во шарениот столб за огласи негде во Челзи.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Ох, и јас би сакал да имам ваков змеј! Каде, каде сте го купиле!“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Професорот Пол отпи голтка и подждригнувајќи како змеј, изјави: „Ајкулата не е риба, а ако е риба, тогаш е и црв, огромен накострешен црв.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
