згрчи (св.)
Ги згрчи прстите и ја потпре брадата на гради. Полека говореше, како да чита нејасни слова.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се згрчи зад куп тули и остана неподвижен и самиот како дел од сивите урнатини, безобличен на круговите на џебните светилки, за подвижните светкави дамки зад него.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Шума, се сети. Мрак! се згрчи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Шумата се згрчи пред болката на царицата - во тоа завивање беше скриена и онаа закана што се јавува кај волчицата на плодење и на умирање.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Отпрвин ја виде негде далеку, потоа го згрчи лицето в страв.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се згрчи ветрето крај барата и умре полека со непозната смрт.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се згрчи и се раскина темнината, избега напред.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во градите го притискаше маѓепсната замолченост на сета вештичка шума, а колку се искачуваше погоре, празнината во стомакот почна да му се извива во една тапа болка, која одвреме навреме знаеше да му го згрчи и целото негово тело.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А волкот уште иститот миг се згрчи во едно ужасно зимско клопче и се отфрли далеку, колку два скока.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А во чекорењето снагата честопати знаеше и сама да му се згрчи и да се наежи на она место во ногата над десното колено, каде што беше најблизок големиот остар заб; тоа дури и кога бегаше од тоа да помисли го сеќаваше секогаш, на оној миг.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Кејтеновиот син, кога ме виде, сиот се згрчи, како да згазил на срча со боса нога.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Богуле го згрчи лицето. Го жегна нешто во срцето, во душата. Немаше мир.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Таа го згрчи лицето. - Варварин! - му свика и почна да плаче.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
- Не, - му рекоа, - се удави... Тој го згрчи лицето, се собра како гром да го удрил и заплака: - Ах, ах, останав без него...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Отпрвин ја виде негде далеку, потоа го згрчи лицето во страв.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Волчицата се згрчила. Еден, рекла. Тебе, друг никако.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Неговата десна рака е згрчена но без мазна дршка под прстите.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Потоа пресметале колку што умееле и биле задоволни - суви, ковчести, долгозаби, повеќето од половината со руси заткарпатски бради: во мракот на ѕидиштата, освен воденичките камења што ги немале, можеле да се згрчат двајца: едниот да оглувнува од тракањето на прплицата, безгласен и со сув душник под дрипавиот минтан, живо тесто од крв и брашно, другиот со воздишки да стои зад прозорчето и со секира или кременка да ја брани селанската мака.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се згрчи позеленет и зграпчи поголем камен на кој пред тоа се потпираше со едниот опинок.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„И?“ „Пикасо“, рече таа. Се згрчи. Белки еден ден ќе научи да го изговара тоа име.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
