затрепери (св.)
Уште малку гората ќе зајачи, ќе затрепери градот… Слободата е на прагот!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Лисјата на големиот орев ситно затреперија од порекот, а меѓу нив една женска глава како да слегуваше пониско и пониско, така што му се стори дека дојде до врвот на оревот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Од зад железните решетки на шинтерската кола затрепери писокот на самата болка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Брадата му затрепери, се набра, ја повлече долната усна.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сè се надеваше дека ќе му затрепери таму ликот на Јанка, дека ќе му ја вратат водите убавата мома...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Нечујно и врело затрепереа неговите усни.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Гледај!... Бранко затрепери. Маѓепсано впи поглед во осветлените прозорци. Неодоливо го привлекоа тие.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Езерото затрепери, порумене и им ја раскри својата длабока град на сончевите зраци.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Гласот му затрепери разнежено.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се вживуваше и гласот му затреперуваше раздразливо кога го изразуваше својот презир кон затворот и опасностите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Долгиот запре, чкрапна кибрит и тенко жолто пламенче затрепери плашливо на врвот од дебелата лоена свеќа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Еден силен писок, што искрсна веднаш тука, крај него, затрепери по сета ноќ и долго остана исправен и остар.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Коле се поткрена од клупата и нерешително, збунето, се обиде, од името на сите, да рече нешто: - Учителе... ве молиме - му затреперија усните, а очите му се премрежија со солзеста пајажинка.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
И колкот на Шишман и рацете на Србина од тоа затрепереа и камчето пак затропа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
На одење ќе застанеше на улица, ќе се свртеше, Му затреперуваше срцето гледајќи ја неа како им се радува На омајничето, на ѕвездените, на огнот на лилиите...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
За’ржа белиот пастув во дворот и од неговиот врисок Се занишаа стеблата, се вознемирија плодовите, Светнаа нејзините обетки и затреперија во ноќта Како две заумни ѕвезди.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Виде: некои куќи ги нема, некои се изградиле или поправиле; виде нови огради на дворовите, нов мост на реката; гумењата сред село си останале онакви какви што ги паметува пред да го напушти селово, каде што се вршеше жито, каде на празници се играше оро; душата му затрепери, се возбуди.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
„Почнав од првата ѕвезда. Ја впив во зеницата, и таа, светлечки гулаб, затрепери, ги рашири крилјата, потоа се нурна кон мене. Ги заклопив очите.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Но гледајќи ја војската која ги имаше запоседнато положаите над селото, гледајќи ги војниците кои се врмзлаа низ селото, коморите со јадење и оружје што врвеа низ селото, нивните повремени вежби, одново му затреперија оние со мака залечени нерви, одново му навреа сликите од фронтот, одново го заплусна бранот на сеќавањето: зафати да го витла, да го бреца, да го крши, исполнувајќи го со ужас и зафрлувајќи го да паѓа, да се тркала, да вика.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
