занесен (прид.)
Се завртува, како занесена, кога ѝ паѓа в очи вратата потрчува, но пред неа застанува неможна, и, закрепувајќи се на вратата, ја спушта главата на рацете и липа од плачење). (ЗАВЕСА)
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Подоцна се појавува на балконот Ристаќи во антерија и тука се рашетува, тука се накрепува на вратата или балконот занесен во мисли.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Сета бригада гореше во натпреварувачки огин и, занесени во работа, бригадирците не ја забележаа веднаш големата промена кај малиот палавник, заборавајќи го своето вчерашно решение.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Стоеше така долго, загледан занесено во колоната, што се губеше во далечината, по тоа крена поглед нагоре кон знамето, кое што се вееше на високиот јарбол.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Но занесен во работата Мече ни слушаше, ни гледаше нешто друго.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Осветлен со зрак среќа занесено подредуваше влажни глисти во тркалезната кутија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Молчеа сите занесени во работата сѐ додека едно време Танас, синот на Бошка Манев и татко му на Мартина, не се исправи.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Сал нив им ги отвора широко зениците топли од сонувања за дни недонесени, меѓу сите предели ги брише границите... Затоа поетите гледаат занесени.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Охрабрени од нивното восхитување, подофицерот везе пцости непознати на тројцата партизани, везе со страст на мома занесена во ѓерѓев што ѝ открива нејасен, само претчувствуван свет неверојатно важен за нејзиниот живот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Румено. Румено. Румено Како занесена песна во синото море на горите тоне залезот...
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Тој е сосема здрав. Лежи на креветот и занесено чита некаков стрип.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Славчо занесено слушаше и зачас заборави на палавиот Месечев зрак.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Езерското огледало поруменето и смирено од последните сончеви зраци, волшебно ја одразуваше, во блискиот брег, нејзината занесна игра.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Чекореше со ѕвездите, со реката, со ноќта - со немирната, појава од среќа ноќ... Чекореше. Занесен. Усмевнат. Среќен...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И ноќта занесена од миризбите, светлините и маѓесните шумови мамеше со некаква спотаена, луда страст за подавање, за раскривање...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пред тој да дојде - ме уби веста за мојата смрт?“ Не знаеја дека е буден и се збунија, покајнички и смерно, како пред семожен исповедник, намалувајќи се, обајцата до тој миг занесени само со една слатка и којзнае од кога недоживеана љубовна игра.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ана, твојата тежина ме задушува и е толку мека и занесна...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А таа не се оттргнува од него и во длабочините на нејзините зеници наѕирнува занесена податливост.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Салата, занесена од она што соопштуваше офицерот, сѐ уште ослушнуваше.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
