загризе (св.)
Мирко загризува и пак истрчува надвор.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Измисли бесмислица и тихо смеурење: месечари од цел свет, излупете го месецот како диња и загризете во него во името на вашето спокојство.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Оној скаменет грч на широката плоча на пилата како да се потсепна еден миг, наоѓајќи се себеси будна, а потем се отпушти надолу, а острите искричави запци загризаа во кревката црвеникава буковина на трупецот, што беше наместен пред нив.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Да загризува и да се вкопува, правејќи си премин посреде, во мекото сурово дрво.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Истрчав долу. Заграбував од снегот, го згрутчував и загризував од него како да беше јаболко.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Значи, фатен е? - ме загриза нешто во грлово. - Да, фатен е ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Хм, така велам. Зашто, кога ќе загризе нешто во мевот, и јас тоа го правам.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Загриза во еден плод што беше на најниското гранче.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Пронајде јаболко, па иако не чувствуваше потреба прво јаболко да загризе, мораше, зашто немаше што друго.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Двете поголеми, реш испечени парчиња ги стави врз лебот и загриза.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
„Море каков дедо, каков прадедо, вечно ли ние овде ќе си ги кинеме трбушките да пренесуваме товари”, викаа луѓето и опкршуваа околу куќата и гледаа од кое ќоше да почнат, кој камен првин да го тргнат, од кај да загризат.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Таа зема друго јаболко. Го загризува со уживање: - Зборувај ми за себе.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Да се молчи, да не се засилува огнот со железо, да не се загризува неначнат леб, да не се оди по главни друмови, да не се гледа во ноќното небо, набаре непознати, како никогаш да не се виделе, како никогаш да не се допреле: сега сме два живи камена, некогаш само ветар меѓу нив ќе се провира и пишти...
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Болниот од жолта јанѕа со ѕвечави заби раскажа дека некоја сенка со ѕверско тргање му го грабнала парчето месо во кое и не загризал.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Можел да загризе и во врат на ѕвер. И сепак ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се потсеќам на зборовите на пријателот, сепак со задоволство загризувајќи го богатиот сендвич со шунка и домати, додека околу мене уважените учесници на собирот „Литературата и општеството“ весело наздравуваат до следната средба. – Колега, јел видите ово јебозовно дупенце – ми се обраќа новосадскиот професор, експерт за културолошки дилеми, но јас веќе отсутен, ѕурам на друга страна, во девојката во црн фустан, што лебдее меѓу потните гости како ластовичка во белузлавата магла на летната квечерина.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Кога ќе загризам, тешко пуштам. Како пирана.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
Во транс сум, се тресам целиот... ѝ ја загризувам цицката!
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Плод што треба да биде загризан и изеден.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
