жилавост (ж.)
Речиси со пирејска жилавост никнуваа од пукнатините на усвитениот асфалт.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Јас, исушен, љубимец на вековите, ги засакав сите добрини и зла и сета жилавост на оваа голотија крај мене сум ја исцицал.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
„Што станало со мачката на директорот?“ ги праша не очекувајќи чудо - чудата лазеа околу него со жилавост на пиреј и троскот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Набргу можеше да ја сети дури и нивната погана, отровна миризба на една дива глад и излинеаност, на некоја чудна жилавост и изгубеност во таа бела пустош.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Навистина не можеше да му се наметне во моментов поуспешна споредба, со која да ја искаже жилавоста на дрвото.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
А тоа, отстојувањето на Имотот, во градежна смисла, сѐ до средните шеесетти години на нашиов век, кога се урна господарската живеалишна зграда, се должи покрај на отпорноста на градежниот материјал (камен, малтер од негасена вар и дабово дрво) и на вештината на градењето, уште и на итроста, грижливоста и жилавоста на неговите стопани, а потоа и на една, иако понижувачка, среќна историска околност.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Сенката на манастирот паѓала на другата страна, кон густите полусуви и сѐ уште неизгорени смреки премалку достоинствени за својата жилавост, кон зимзелената расфрленост што горе, под најблагиот превалец се проретчувала пред старци дабови, и пред парченца млечна покривка на снег со четирипрсни траги на лештарки и со лански примки за горски еребици.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Притоа внимателно ни го свртува погледот кон необичната литерарна жилавост на застарената реалистичка постапка која го пронашла своето секундарно прибежиште во заостанатите културни зони и национално- литературни провинции.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
