евла (ж.)
Ваму-таму, крај реката, растеа ракити, врби и по некоја евла.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Низ оној прозорец што е свртен кон исток, го гледа брегот и неговото зеленило од разни дрвја: бор, костен, даб, јавор, багрем, липа, леска, евла, како и по некоја питома или дива слива, круша, црешна, кои никнале сами преку семките донесени од ветрот или птиците.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
