дојдува (несв.)
Некоја гемија дали дојдува покрај земјава ваша за да се качам и да си одам?
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Утре, дај Боже здравје, одење в град и назад нема да се вратам од овие тешки лакрдии што ми ги рече стариот, да знам оти за вистина клетвата негова ќе ме фати; пиле да се сторам, бело море и црно да прелетам, ама уште еднаш при татка не дојдувам.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Сѐ на ветар!... Есен поминува, зима дојдува!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
КОСТАДИН: (Си дојдува на себе). Ете, пак жива вода станав...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Да џвака нешто, да се залажува. Ја подзема сламата со јазикот, почнува да ја врти и да ја крцка со забите и мене ми дојдува убаво дека ѝ ја погодив мислата. Магарето само стригнува со ушите и се свртува кон другата страна. Налутено, ко дете.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И мене така ми дојдувало, му велиш, туку ми замижале очите и сум заспала.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
