добрина (ж.)
Затоа која уста да ја искаже сладоста на неговото учење, а кој јазик ќе може да ги каже неговите подвизи и трудови и добрината на неговиот живот.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Како ви се чини: дали се доста? Дали се многу? Дали се повеќе од добрините што ни ги направија Србите?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И вистина, од нашето викање дека сме Бугари ние имавме право да очекуваме за нас добрини, а не зла: ние можевме да очекуваме од Бугарите поддржување на сите наши духовни нужди.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Заедно со добрините за интересите на Македонија, изброени погоре, името Бугарин донесе и негативни резултати за револуционерното „дело”: Името Бугарин и нееднаквите уверувања пред Бугарија и пред Европа за судбината на Македонија по нејзиното ослободување создадоа полна недоверба кон нашето „дело” од страна на европејците, мислејќи го за итрина – не македонска, ами бугарска – за маневар на бугарската влада да се реши македонското прашање поскоро.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Има право. И чорбаџи Теодос ми стори добрина со есап: да ми го земе лозјето.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
А јас знам ова: човек на човека може да му стори лошотија за ништо, ама за добрина, треба да има некој есап.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Му дадов збор за довечер.. Не може повеќе: го изеде жив срам од луѓето.. за мене... на сета негова добрина...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Нека ми е живо коњчето, та какво и да е самарчето, ќе ме носи! — зборува Бојана и ја бели жолтата грчка волнена шамија, продолжувајќи: — На Вилка ѝ „навеза“ Ристе, да му даде господ илјада добрини ! . .. Море, море, море! Со злато не се докупува вој Ристе мој! — почна пак да го фали.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Затоа дедо Геро ја сакаше добрината, децата ги тераше да не се мразат со Мартина.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Само умирав со напор барајќи ги во втората Марија твоите добрини и оживував за нови напори откривајќи во таа Марија само Марија, обична Марија. И една Марија.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Врсник си им на сите добрини.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Јас, исушен, љубимец на вековите, ги засакав сите добрини и зла и сета жилавост на оваа голотија крај мене сум ја исцицал.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Невина, над овие високи брегови самување заборавена, извади ги дојките сѐ што гледаш добрина да го нацицаш.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Ништо: како неумитни судии, како прекор, како каење - нежната добрина и благост во нејзините очи, појасни и помили од секој друг пат - се испречија пред него, му ја заматија свеста, му го зголемија неспокојството.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Или... Библиски саламандер, измисли. Едноставно испарил оставајќи ме па сега неговата душа лета околу мене и ме обвинува: ја уби мојата добрина.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Кроткост и добрина бликаше во очите и гласовите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Го гледаше долго тоа парче живот, собран во тоа клопче морници, со лик на штотуку родено јаренце, како стои пред него, уплашено и диво, неподатливо, но сепак од некаде - блиско, со својата добрина, со својата некрвожедност и беззаштитност во оваа провалија на ноќта.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Чекање. Беше добро, сета добрина, беше собрана во тоа, во чекањето.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Затоа им се враќаше со мислите на сите тие блиски луѓе, полн со некоја топла добрина кон секого од нив, сонувајќи сега наеднаш дури и за она старче со кривото рамо, и за тој бригадир Језекил...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Добрина: посака на едно девојченце што свиткано од студ поминуваше по улицата, излитеното џемперче да се претвори во убаво, топло зимско палто.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
