дишење (ср.)
Ако сретне Ѓупци или сиромав, селанин, носот го затнува, дишењето го запира...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Се слушаше рамномерно дишење на заспаните бригадирци.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Неговото дишење беше шушкаво и несносно.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Го слушав шушкавото дишење на Кузман и ја чувствував в ноздри неговата млака пот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не, се тргнав ослушнувајќи го нејзиното дишење. Јас уште не патувам.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го слушаше своето шумно дишење и оживеаната болка во раката.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Рамномерното дишење на децата го успокојуваше.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мракот ги стеснуваше улиците. Од отворените прозорци на еднокатниците јасно се слушаше дишењето на луѓето.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Спијат непробудно. Без ниеден гест, без грчење, без дишење.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Потоа, дваесет дена сувите ветришта и врелото дишење на пустинските пространства го сушеа и истенчуваа телото, ја слабеа волјата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тогаш Арсо го запираше дишењето и, подигнувајќи се на прсти, го следеше истанчениот, сличен на скимтење, глас на Алија.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Беше само некаква подлипнатост и од неа дишењето стануваше потешко и носеше болни блажеви во слабините, како местото на здивот во градите да беше зафатено од нешто друго, од тоа чекорењето стануваше сосема тешко.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И тој го прими тоа тивко дишење како една шеговите залога на својот преплашен гостин.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Дури и оној бавен и расплинат ритам на дишењето во неговото спружено наплешти и отпуштено тело, носеше само едно споро, речиси неосетно надигнување на градите и едно сосема незабележливо тонење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Стариот вагон со будно срце го слушаше дишењето на двете уморни деца, бдееше над нивниот сон и блажено шепотеше: - Јас, јас ними сум им дом! Има ли поубаво од тоа!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Не можеа да си ги видат очите, беше мрак, не смееја да си ги подадат рацете, би било многу необично и многу ненадејно, но можеа да го чујат шумното дишење еден на друг и да го чујат секој за себе лудувањето на сопственото срце.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Некое чудно чувство набабруваше во него, телото му е напнато, сè е затегнато во него, мислиш ќе се скине нешто, а нозете му потреперуваат, дишењето му е забрзано и шумно.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Го запре дишењето, го напрегна видот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кога ќе малаксаат од пиење и пеење, кога ќе се вангелосаат убаво, стануваат, и сите заедно одат на гробиштата; одат на гробот каде што требаше да лежи Лоте; седнуваат крај него и плачат, ронат солзи; жалоста уште повеќе се зголемува кога Лоте одненадеж ќе се струполи над гробот, ќе се оптегне колку што е долг и широк: ќе ги прекрсти рацете на мевот, ќе ги вклешти вилиците, ќе ги затвори очите и ќе го запре дишењето; луѓето тогаш му пеат тажни, погребни песни, му палат свеќи, му принесуваат цвеќиња.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Се враќа Бандо во постелата, ја гледа жена му кај што спие со собрани усни низ кои шишти нејзиното дишење како фитил да гори.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
