дечиња (само мн.)
АРСО: Тоа е приказна за дечиња, коџабаши, прикажувај ја ти на внучињата твои, а нам ако сакаш една песна да ни испееш, ама весела, бујрум!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Гледајќи ги децата како стојат нерешително крај патот, стариот селанец што се возеше во нив им се сврте и весело им довикна: На каде, дечиња.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
А тој плаче и ме моли да го пуштам: „Девет дечиња имам. Гладни се.“
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А седум дечиња имам. Седум...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
„А, девет дечиња, кучешки сину“, имаш, “ велам јас.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Нека ни е добра мисла и нека ни се живи дечињата да си а собереме седбичката, благотичката, ете бостанец, царевчичка, градинки, лозјенца, едвај ако можеме тиа работи да и потиснеме и еве ти го, Митровден дошол.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Тоа беше шо беше!“ — си рече Митра — „ами да гледам сега да се омира со Доста, та да поседиме ошче некоа подина заедно дури да ми потпркнат дечињата, па кога ќе втасаат веќе за работа, да си се оддела и да си а гледам работичката.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Деца! — се обрна кон двете свои деца, Мечето и Бучето, и им викна: — Гледате? Стрико ви Стеван ви донесол биено сиренце, да му се живи дечињата и стоката.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дечињата повеќе на Бистар Кладенец ниту пиеја вода ниту играа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Се враќа со неколку црномурни дечиња во очите. И најубавото од нив И го фрла на својата празнотија. За да 'ржи посилно.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Во таа куќа имало и две дечиња, едното машко, другото девојче.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Сите мали мачиња како и дечињата овој збор го научуваат најпрво.) - Мјау, мја, мјау! - продолжило да мјаука мачето а тоа му значело: „Мамо, децата ме тргаат за опавчето!“
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Требаше да се бараат нови патишта, требаше некако да се преранат сите оние дечиња, што ги имаше народено Језекил со својата зорлива женица; но и светот чунким беше решил првин да го разурне добро сето она, што го имаше соѕидано Језекил во својот живот, и затоа сега веќе не ѕидаа ни оние, што беа сѐ уште вредни за тоа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој на тоа сега секако ги учеше и сите свои дечиња, и сите свои внуци.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ги ѕидаа, тие нови куќички, во еден прекрасен ред, се радуваа заедно со дечињата, што беа останати без куќи во оние неколку воени ноќи, така што веќе беа одвикнати да имаат своја дома, а сега од утро до мрак стоеја крај нивното градилиште и гледаа како никнат нивните нови куќички со своите чудно умни и не според возраста загрижени очи, а после очите на сите мајстори им солзеа, заедно со придушениот плач, измешан со бранливата и надојдената во сапови смеа, на тие дечиња, додека им помогнуваа да се населат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој праша: - Дечиња! Кое ќе биде толку добро да ми ја покаже куќата на коџобашијата?
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Усните со мака и треперливо ѝ мрдаат: - Среќно, среќно, дечиња мои ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Бил едем граѓански војна, дечиња мили, Мадрид во крв се давел, кога го убиле огнени сили Гарсија црното славеј.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Низ полето кога помина Водолеа дотече една тиха река И многу дечиња крај брег си играа, Низ полето кога помина Водолеа Три дена сонце јасно угреа И в тихо соне земјата спиеше.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Замислен си седиш така со ноќи, со години И гледаш ништо да не се помрдне За да не го тури сонот на дечињата.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
