дени (несв.)
Воопшто не личи на мугра. Небото црнее, се валка, а не дени.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
А ноќта е век, само стои, не врви. Уплашена година. Така ме темне, ме дени. Сама.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Осамнува. Осветлува. Дени, Овошките со укит накитени, Очите отворени, разбудени, Воздухот тихува.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Почна да ми се дени, да ми се трга маглушината.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мораш некако да го темниш, да го дениш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Веќе се дени, а јас неброено пати од постелата до прозорецот, и одново до постелата и одново до прозорецот, сѐ дури сам себеси не се фатиш за гуша и не се обзираш што крикнуваш: твојот крик како секавица ја преполовува ноќта и ти којзнае по кој пат осознаваш дека без себеси не се може.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Се к`ти сивата карпа на затворениот говор на времето Се дени и песната што да се роди ја навестува заради која отаде ѕидот се оди на невозможното постоење За одење е време На надеж миг со славејот в грло што сака да проговори таму слушнат каде ќе биде од тие со насмевката лицето што им го огрева Најпосле
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
