далдиса св.

далдиса (св.)

Тој, другиот, да стоеше малку подалеку од мене, во оној миг, додека јас не стасав до чамот, и да му закопаше барем уште три зрна во ребрата, додека беше далдисан по мене, оној прекрасен, оној судбински самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Возрасните минуваа покрај далдисаните дечиња, попустливо забавувајќи се со детското чепатење, завидувајќи им на таа енергија, тивко посакувајќи и самите да им се придружат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Гледав во зината мечкина челуст занемен, далдисан.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Пак немаше со кого да си поразговарам, да си далдисам, да си олеснам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А за нив? Ако се кандиса, колку и да е далдисан во своето сликање, таа ќе му помогне да приправат барем едно ќоше од неговата шупа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Сус, море!“ го пресече Тодора и во собата завладеа таква тишина што и ибн Бајко мораше да се далдиса во тоа што го гледа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не ми се верува дека и сега е така во Македонија Ако има божја правда не би требало да е така Зошто инаку би ми кажувале сите дека Македонија Е европска земја во изградба А самите Македонци едно време далдисани Од братството и единството и затрчани по ударнички значки Самите Македонци значи велеа Дека додека трае обновата и изградбата нема одмор А богами начув дека и во последно време Чекореле преродебенички и надградено Иако не разбирам баш точно што е тоа вели Папата Сепак верувам дека еден ден ќе здивне и тој народ Иако никогаш не си начисто со народите чиишто водачи Немаат поумна работа па катаден повторуваат Дека имаат библиски корени Бетер се од папагалите какаду некои водачи на Македонците На кои јазиците им се одамна отечени од извикување празни пароли Ако продолжат така на некои водачи на Македонците Можеби ќе им паралдисаат и очите Од непрестајно гледање во огледалцето од приказните Коешто вешто ја мамело грдата сопственичка Дека најубава на светот е баш таа Така непредвидено ни скршна муабетот со Папата На македонски теми а јас не му кажав ништо за тоа Ни а ни б не реков иако од порано бев чул во близина Некои доселеници како на глас викаат Македонија на Македонците Викаа нешто и за земјата на земјоделците Од што разбрав дека Македонија е земјоделска земја Викаа нешто и за Солун дека бил нивни Ама едни други доселеници викаа уште понаглас
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Така им велеле на далдисаните од чекорење Кои никогаш нема да поверуваат Дека во Британија секоја година умираат По триста илјади луѓе од претерана угоеност.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
2. кога се враќав од јапонија како да го видов змејот над сите змејови како лази по улиците околу станицата синџуку а што е за право ја видов и желката над сите желки како летнала та прелетнала на запаленото небо ај за змејови сме се изнаслушале и дома од приказните на дедо марко цепенков ама желки да летаат тоа беше малкуцка чудно и прв доказ дека јапонските желки не се бабускери ами створови кои со векови знаат да си ги негуваат светоста и мистичноста суштества кои под оклопите ладат векови па потем си се однесуваат како желки во студена вода желки севезден на работ на смрзнувачката желки бијатлонки и желки стиплчезерки желки без исклучок далдисани дека се ептен зенонки понекогаш филозофски превртени на грб
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
„Томе, шо ти стана ле? Шо далдиса вака ле чупе? Кај ојде со умо? Шо се случи?“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Потем сал туку се излежуваше по дома, си остана младоженец без невеста, едно време се пушти глас дека станал акробат и ноќум одел по жица како месечар, филистејците се такви, на спасителите им подаруваат осаменост, им го нудат и кошмарот на заминувањето од родната грутка – барем сега не се талка со месеци по морињата до Австралија и Нов Зеланд, а ако е до пустини и таму има пустини, но децата таму не чуле за прачки, не виделе дренки и шумски малини, децата таму се далдисани во компјутерски игри.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ќе далдисам, ќе заборавам“ – се брани Мик, ама изгледа и нему му е мило.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Какви соништа им се вртат во тркалата на суриите велосипедисти, ролери и други далдисани во здрав живот?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Мораше набрзина да голтне парче чоколада, бидејќи почувствува како ѝ далдисува снагата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Филистејците се далдисани со правењето излези од митовите и со големо задоцнување ќе дознаат дека Давид во јабана во една меана му раскажал сѐ на Караваџо
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)