готвач (м.)
липа _ 1) дрво липа, 2) несреќа, зло го најде, човекот. Му се стори липата маѓер — готвач мазгалка — камарче во ѕидот мака — волку мака — сермија макцам — дете малечко, неразвиено уште мал — имот, земја малчок — исто нагалено (диминутив) мандак — пес.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
При пансионот се додаде готвач, перачка и слуга. Крсте одвај го дочека ова.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Само, се разбира, кога имаше специјални гости земаше готвач од хотел.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ни сокот од портокали, ни сувото грозје, ни скапоцените јадења готвени од најдобрите готвачки, ни турските, дури ни виенските еќими не можеа да ѝ помогнат на момата, да се поправи и да го измени своето мртовечко бледило од лицето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Готвачот се сврте кон другите војници и почна да им објаснува.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Децата, синови и ќерки на винари, на рудари и часовничари, на готвачи и градинари, на судии и железничари, на милиционери и лекари, на купувачи и продавачи, на дописници и весникари, на возачи и џокеи- јавачи, децата што сакаат ќе сторат.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Готвачот им даде полни порции макарони. Им даде и репете.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Готвачот, малку потаму од заробениците, распали оган во огништето, го крена тенџерето, го однесе некаде зад шаторот.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Војската седна да руча. Готвачот им донесе и на нив. Прво на нив, а потоа на стражарите.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Секој пее, секој игра, секој пие - и гостите, и готвачите, и безбројните келнери, облечени во баварски носии.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
А чувме дека се разболел и еден од готвачите, вели, и тој ден ништо не јадевме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ама лакомиот готвач ставил од брашното во манџата.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Се здоговорил и со главниот фурнаџија и со главниот готвач.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ми вика: ”Јас не сум кралска готвачка...“
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Можеби затоа што книгите се природно населени низ целата куќа и нивното присуство, во стариот кујнски шкаф, на пример, каде што во расеаноста на предвоениот мебел се потпираат еден со друг двата „народни готвачи“, петте тома од илустрираната сликовница за исчезнати цивилизации „Симфонии во каменот“, е сосема обично.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Јас ги споредувам купоните од касиерката и главниот готвач.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од една страна готвачи, од друга касиерки и сервирки.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
* Од него, од тој човек, на сите страни се пуштале ластари и тие што биле негови синови и внуци и синови на тие внуци плаќале данок како берачи и продавачи на тутун, афион, шеќерна репка и памук, како колари, јажари, самарџии, ковачи, воденичари, гробари, управители на пошти, пандури, архивари или ја заборавила ораницата зашто станувале металци, обликувачи на порцелан, попови, готвачи, прекуокеански печалбари, но тој татко, дедо и прадедо, Зафир Јосков, бил поп, распоп и солунски продавач на мирудии и малоазиски мелеми и пак поп во неколку села под востаничкиот град на Питу Гули, на Никола Карев и на другите, да ги спомнеме без патетика.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Знаел што ќе се бара од него: секогаш на денот на свети Никита бил дерач и готвач во манастирот, сега ќе дере и ќе сече месо а во него се буни нешто, стар е, не сака утре никој да го проколнува.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Многупати лично ќе го одведе кај готвачот, ќе побара да му даде нешто што останало во лонецот.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
