глог (м.)
Тие две пилиња и ти сам си ги видел и си ги чул, синко, в поле кај си стојат по шипјето и глогјето и си пеат; едното си пее: сиве, сиве, а другото – чуле, чуле.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Сега по толку време, во еден полусон, во темна непроветрена соба, пред болката на еден памучен палјачо, многу повеќе жив отколку восочните анатомисти на Рембрант, се сети дека убиениот го закопа крај патот недалеку од она што не беше ни глог ни камен туку пенушка.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Брзаше да знае пред осудата - дали она што го виде е млад глог со испреплеткани гранки или камен покриен со бронзена 'ржа. Тоа беше важно.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Какво дрво. Што? Пенушка, млад глог, камен?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ѕверот се отфрли од земјата, ја закачи со заби подадената црна рака на глогот и не барајќи пат се нурна во мракот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кога ѕвонењето се оддалечи, шарпланинецот забележа сенка недалеку од темниот глог.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ѝ рече: „Јано, ти личам ли на дрво?“ „На дрво?“ се зачуди. „Се шегуваш.“ „Не, искрено“, матно бараше. „На дрво - јавор, глог, зеленика.“ „Не ми личиш“, без веселост му призна.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Томчо се исправи на рацете и лазејќи се доближи до разлистениот глог. Полека се привлече.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Да, секако ќе испее, а таа песничка можеби ќе изгледа вака: Фатив зајче мало, си играв до мрак. Вечерта под глогот го оставив пак.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Од под глогот го гледаа две широко ококорени, преплашени очи. Зајаче!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Но откако зафати војната, на луѓето умот сѐ повеќе им се сврти кон гробиштата; започнаа да ги оградуваат, да ги чистат гробовите од трње, пиреј, капини, глог, змиорики, повит; зафатија да се натпреваруваат луѓето кој подобро и полично ќе го уреди гробот на својот предок, на своите блиски и роднини; започнаа надгробни споменици од најличен камен и мермер да се прават.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Околу нас сѐ е празно, сиво. Само по некој оголен трн се ниша на ветрот, по некој глог се црнее.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Со бавен чекор Пандо тапка пред себе, чепка со патерицата во глогот што расте крај патот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
По трапиштата и излоканите места растат ниски, жилави, опори растенија: глог, шип, дрен, капина, повит, - прилагодени на скуден живот и осудени да ја држат земјата по падината да не се рони, да не ја свлечкаат дождовите.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Црквата, од којашто останал уште само еден полупрстен од куполата, колку за да ги премостува урнатините зарастени во трње, капини, глогови и диви рози, но чиј под, поплочен, порано беше редовно чист, е свето место.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Од неколкуте видови планински глогови што ги засади, еден му успеа: место благи глогинки - роди солени. Пресреќен беше.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
2. Натаму од Неделска Вода, околу наоколу по должината на целиот гребен на Потковица, некаде и на падините, под осамена оскруша, под осамен глог, или под осамен џбун од диви рози, сѐ до нејзиниот крај, односно сѐ до почетокот на источниот лак, се таат Средочна Вода, Топла Вода, Киселец и многу други знаменити или безимени води кои служат за поило на луѓето, на добитокот и дивината.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ситни глогови листенца му треперат над главата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Неговите колци се од најдобар глог. За секое срцение има задоволение, грешним утешение…
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
И затоа глогот е благословен од бога најрано да цути и да има убава миризба.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
