гадлив (прид.)
Толку гадлива душа сум имала. 61.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„А? Што?“, гадливо и со шушкав глас промрморе ненадејно будниот таен советник.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
„Ох-хо-хо-хо!“ „Ах, тој повторно ика!“, се слушна гадливиот и надмен глас на раздразнетата дама како од високо општество.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ми се гади од весели луѓе кои во суштина се среќни што не по своја заслуга се родени глупи и од таму неспособни за гадливост.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Дејството „пијам вода“, кон Димитар и јас лесно и постојано го користиме (на вообичаената августовска скопска жештина) наведната над некоја од градските чешми, за него е мисловна (и гадлива) именка.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Ги стегнав забите од болка, си ја клупчев внатрешнината од гадливост.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
А можеби, најпосле, зад оваа таканаречена гадлива издржливост се криеше гнасен и одбивен мазохизам? Крај. Немаше книги.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
