врел (прид.)
А Гегите паѓаа и го оставаа својот врел труп на земјата прашна.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Да, слугите на Арес ќе го слават, мајко, сето што тој го сторил в подвиг смел, и сите певци ќе те слават секаде по светот со еден занес толку врел.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ти која си, жено, што можеш да стоиш сред врели плачови студена тука?
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Само ми остана, младо, крвава кошуља, над која ја тажам, плачам, врели с'лзи лијам.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Зашто нејни стари очи врели с'лзи лијат?
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Па ударал нож си остриј в земља иле' на даски, па извиквал с глас си страшен: „Брго ти, ѓаурко, наточи ми вино ројно и љутица врела, чаши стродрамници, ја да пијам, да се'опијам, с тебе ја да легнам, да прегрнам рамна става, очи да целувам, не две ношти, не три ношти, твои црни вежди...“ ***
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Пазува мои денес разгрнвам, - мојот е поглед ко солнце врел радоста моја ко сокол ќе летне на овој светол празничен ден!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Пенчо коњски фрка со врелите ноздри.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Врел, изгорен од сонце јули, една година по битката...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Седнав во првата клупа укајќи во врелите дланки.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Им бијат врело дамарите, играат над шеварите сѐ дури не потемне запад. Наеднаш - немош и загинување .. .
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Сон и приказна. Врел нерв на твојот копнеж.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Беа живи, врели, трепетливи срни, беа Марии. Беа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ти не се постоела, ти си проѕирна сенка, сениште без топли гради, без врел апеж на влажните заби.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Заборавам на ноќта - бик, на нејзините врели ноздри, на глоговиот кол. Гледам и умирам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
По врелиот, замрежен поглед знаев дека скитникот не ме разбра.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Грозницата попушти подоцна. Кога ги крена од очи врелите клепки, побара вода.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ајша писна изгорена од врелиот шербет и го испушти послужавникот со златните канчиња на него, та го дигна ибрикот со половината шербет во него.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Болеа зглобовите и спомените. Болеа до срж Никола, Марија, една продувана војна и сѐ она на што мислеше и од што мозокот му беше врел, зовриен.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И оној здив што излегуваше од неговата уста - врел, врел!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
