влада (ж.)
10. Турската влада /Високата порта/.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
100. Владата направи усилби да го поврати изгубеното, но уви! - било доцна.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
101. Бугарскиот резервен генерал Иван Цончев (1859-1908) беше поставен од бугарскиот дворец и владата за потпретседател на ВМОК и беше главен вдахновител и организатор на „Горноџумајското востание” (1902).
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Италијанскиот народ ѝ телефонира на владата: - Дај си оставка или забрани ја олимпијадата.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Седум влади се откажале од своите фотелји, осум претседатели липаат, девет министри од очај околу детските кревети рипаат.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
И веќе на светов не е сигурна ни една влада заради спанковската олимпијада.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Гледајќи го така заспан ќе добиеш волја да го сметаш за интендант во воена влада...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
За да одговориме на вашите факти вие треба да ни објасните до каде, имено, се простираат вашите етнографски граници на југ и кои места влегуваат во границите на вашата Стара Србија, зашто според нашите етнографски и географски знаења, фактите, кои вие ги набројувате, повеќе зборуваат во наша корист, т.е. не дека егзархијата ги изнасилува Србите за да го примат бугаризмот туку дека вие и вашата влада го правите тоа со бугарскиот елемент во Македонија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Телеграми беа испратени до великиот везир за таа работа и двајца претставници беа испратени во Цариград за да ја молат императорската влада да му забрани на владиката да се меша во работите на општината.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Притоа мисли на Србија и на Бугарија, а колку за Грција - со нив, со Грчиштата, поинаку треба да се разговара, машки, отворено, а не да се фаќаат владите една со друга под скутина, за никој да не ги виде кај се држат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Станува претседателот на привремената влада на Грција, Димитриос Парцалидис: — Се собравме, вели, за да расчистиме со некои ставови во писмото што дојде од Скопје и во врска со улогата на НОФ, АФЖ и НОМС, од нивното формирање до денес.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А од 1 до 23 јуни, истата година, во Москва престојува званична делегација на Владата на ФНРЈ и е потпишана декларација за односите меѓу Сојузот на комунистите на Југославија и Комунистичката партија на Советскиот Сојуз.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Венезилос ќе рече: „Словеномакедонците не се чувствуваат ниту како Грци, ниту како Бугари“ (фала богу, фала богу) и се прави Абецедарот, лепата чупа п'лни вода, но под притисок на владите од Софија и Белград, се уништува, а Венезилос пак ќе рече: „Ако Словеномакедонците бараат училишта на својот јазик, јас ќе бидам првиот во Грција што ќе се заложи за нивно остварување“, но пругоре вода не се навраќа, оти и врвот се плаши од потоп,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А не да нè уценуваат за Свети Наум дека ќе ни го дадат, доколку нашата влада го потпише Лозанскиот договор дека ќе учествува во отплаќањето на турските долгови кои силите не можат да ги наплатат од Турција...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Кралската влада му упати на судот во Хаг нови документи: го достави писмото на австрискиот гроф Менсдорф упатено во 1913 година до својот министер на Конференцијата во Лондон, во кое стои дека границата меѓу Србија и Албанија да оди меѓу Свети Наум и Подградец...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Додека полковникот Стивенс чекаше одговор од својата влада, и тој и другите полковници времето го проведуваа на свој начин.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Станав јас тогаш, го притиснав тоа едно копче што му е на располагање на претседателот и почнаа сирените да завиваат низ кабинетите, канцелариите и ходниците на Парламентот, на владата и на сите нивни институции.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Според ова, не изненадува фактот дека владата е на „готовс”.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
„Во името на Земјината Влада ова го прогласувам за марсовска територија, што ќе им биде подеднакво поделена на зачленетите нации.“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
