валкан (прид.)
Оттогаш, секое утро се разбудувам пред муграта и ја гледам. Ова ми е прво утро да ја видам вака валкана, градска.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Тоа му го носеа сите оние луѓе во сини комбинезони, валкани и изморени, што влегуваа во вратата на неговата гостилница.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Волкот продолжуваше дури и да раздразнува со тоа свое останување, со таа своја валкана предизвикувачка храброст, и со тоа свое тврдоглаво чекање кога - тогаш тој да му падне меѓу неговите секачи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А чувството за тоа дека рацете им се исти, тоа чувство за близината, се враќаше кај него со секој нов дојден човек, со секој нов чивт набракнати раце, сѐ додека тоа чувство во него не израсна во некакво чудно чувствување како да си е дома, со тие луѓе во сините валкани комбинезони.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Колета го викнаа пред малку в училиште. Валкана е работата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А мене види ме: фустанот валкан, испартален, косата бушава, дури и лицето не ми е чисто. Немам ни чорапи, ни кондури.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Можеби ќе си мислат дека еве, таа, неговата мајка таков го пушта, валкан.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Сместена во една таква трикатница со накитена фасада, книжарата повеќе делуваше како пристојна, чиста антикварница, отколку како продавница за „валкана“ литература.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
„Не цимоли. Валканите раце не ќе си ги измиеме ни со своја крв. Слушаш ли како се смее?“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Повторно сум во летната, утринска вода на морето, прочистена од валканите отпадоци на надворешниот свет.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Така раскрвавен и валкан полека ме водеа. Влатко и Дејко ме придржуваа.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Така и сторив: се измив, се преоблеков, а валканите панталони и маицата ги скрив во купатилото, мама да не се исплаши, кога ќе дојде дома.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Хермоген: Како би можеле поинаку, Сократе? (Платон: „Кратил“) Натажената париска есенска влажност, со капки дожд, кои и кога не врне, се посеани на прозорецот; на симсот – секогаш неколку мокри, валкани гулаби треперат од студ, а над нив, стуткани, надлетуваат големата мајка, мразната птица од Сена, носејќи им во клунот парчиња магла, рѓосани цефки од речните лаѓи, гнојни шансони на умирачкиот гамен...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
И ако по многу, многу години наврнеше голем снег, бргу стануваше валкан, грд. Окопнуваше и долго го држеше градот замрзнат, заробен... ***
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
„Тие стари патишта беа валкани. Кога пристигавме дома личевме на Африканци.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
87 Седна и почна да размислува како прилега неговата работа кога денот е веќе одминат, а камионот е полн и валканата голема крпа е префрлена преку купиштата така што сметот создава необични облици.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Се навикнав на тоа Швеѓаните да ми зборуваат дека нашите гастербајтери чуваат свињи во купатилата, Германците за валканите клозети и мрзеливите келнери на Јадранското Море, се навикнав Парижаните да ми зборуваат за југо-мафијата, а Лондонците за „усташите“ и „четниците“, трепетот на цивилизираната Европа...
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Минк, сета испотена и валкана втрча в куќи.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Имаше многу безлични провинцијални групи, кои доаѓаа во валкани автобуси.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Гледавме како едно мало бротче ја исмева валканата игра на морето.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
