валија (м.)
Тие не даваат арач на царот, не и слушаат заптиите, чаушот, мудурот, та ни кајмакамот, валијата, па ни самиот султан!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Успеал и да се здружи со некои бегови и чорбаџии што го бранеле кај битолскиот валија лажејќи го дека Луман навистина понекогаш пленел, ама и против комитите се борел.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
„Лесно е да седнеш врз запалена бомба и да го распарчиш своето тело, и валијата да остане, да присуствува на моето Глупаво е! Неподносливо е!понижување!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Валијата, судските иследници, полицајци, аги и бегови како да се вселиле во душите на овие клетници.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Валијата тапо гледаше во градите на Глигор таму каде што кошулата, раскопчана, му ја покажуваше црномурестата кожа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Добро што не те чуја сите. А особено валијата, - почна поблаго директорот.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
- И тоа ти се молам, пред валијата! А знаеш ли ти кој е валијата?
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Сите треба да одиме кај валијата16) и да му го честитаме родениот ден на султанот.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Од селото Букри, во полето, пред носот на валијата и пашата, беа собрани триста овци млекарици и двесте брави пак од контракчијата (лиферантот за војската).
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Не чуди се ако се исправи некој ден кај тебе и побара да му го отстапиш местото, — му рече валијата на пашата небарем на шега. Море каква шега!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Слушаше како кај комшијата вратата се отвораше; како го изведуваа и втеруваа; како викаа на него, го псуеја, ги слушаше како плуштеа камшиците и како тој сиромав стенкаше и псуеше мајка, вера, жена, деца и на султан и на валија, и на кадија, кајмакам и на сите Турци. Но не се јавуваше ни за добро ни за зло.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Значи, вели Цветан Велјаноски, на Мустафа ефенди не му е доста што тој нѐ одбира, туку нѐ потклава и пред валијата и пред владиката, за и тиа да можат да дрпнат некоја пара од нас.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ти знае оти ние ни против бегот ништо лошо не сме сториле а камоли сега против валијата.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Затоа и трите букови стебла биле највисоки во шумата на која никој немал тапија, ни везир ни валија.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Едно затоа што ако направат нашите беља сега кога валијата е тука, тој може да си рече оти тоа е и против него, а второ, уште полошо ќе направат ако бегот ги побара терачите а селото да нема да ги даде.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Гревота е да му ја дадеме на бегот да му ја испече на валијата.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Додека нѐ држат нозете ќе одиме по нашите мажи. Потоа ќе појдеме кај валијата и ќе се жалиме.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Размислуваше така за себе Јагулче Дримски, небаре беше црвен отомански валија, во сталински вилает, во очекување на катил-ферманот, или ферманот за унапредување.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Заедно со Стефан, Наум во неделата лично отишол во приватниот дом на валијата да го пријави случајот.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
