боцка (ж.)
Се кршеше, но ние се држевме за него, бевме боцки на овчо руно.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Со страв на човек кој не сака да го остави своето месо на метални боцки, не знаеше каде да зачекори.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
За тоа време, скриена в сенка на диви боцки, волчицата внимателно го следеше животот пред себе - стадото на густо збиените овци и кучињата, таа нејзин жива и страшна омраза.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Крцка полугнила селска кола, немирно, шишкаво детенце треби боцки од опаш на сонлив пес, мавтаат гранки зад некоја растурена ограда.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Цветав во прашина и во малограѓанска здодевност под знак на крст, тогаш жилава фиданка со нејаки боцки.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Набргу остана само средишниот, тркалезен дел, сиот исплетен со ситни боцки.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Бојан го потсече тој дел одозгора, го одвои од земјата, а потоа внимателно ги отстрани боцките и ливчињата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ние, стотици деца, застанавме крај оградата и, држејќи се за сребрестата жица со остри боцки, го слушавме пробивниот и писклив ту покорен, ту испрекинат, жалосен и молбен глас па Ѓорѓи и бавното суво и едностојно клопотење на тркалата и коњските копита по нерамната калдрма.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Никнува од самиот камен и помислуваш дека тука, случајно се ниша тоа на самиот раб помеѓу животот и смртта: сиво и безизразно, со цврста кора и безброј боцки на неа.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
И тогај, над нашите балкански предели кога да зажари лето, кога да надојде жетва, кога да згаснат сите други цветови, тоа сивкасто стебленце ќе проговори со сета своја тага: на врвчињата на боцките ќе се покажат црвени крунички порабени во жолто.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Пцостите му биле црни, искитени со отровни боцки.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Мавни се од тие боцки и појди со мене, дедуле, го помолив. Аха, и не ме слуша.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Зелените соништа пуштаа во моите очи студени боцки, на грбникот ми раснеа змучки од мраз.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ги ослободил очите од тешките клепки начичкани со невидливи боцки на недоживеан замор.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сите се боцкаа точно во вената, освен (а кој друг) Дачис која се боцкаше под кожата.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Лицето на старецот, обраснато со бели боцки, поцрвене.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На најгорната кота - костени, на најдолната големи камења, чалија со колку прстот боцки и отровни змии меѓу садинакот.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Целото лице му беше потонато во крв, очите отечени и затворени, а костенливата коса залепена и здрвена во мали калливо-црвени боцки над челото.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Дворот беше полн со цвеќиња и беше заграден со железна ограда со боцки.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Зарем дури сега, на овие години, треба да ти се објаснува дека среќата е најдолговечна кога човек мижи во занес и дека светот е полн боцки отпаднати од џиш црвени рози?
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
