болсне (св.)
Не постоеше во него никаква омраза и никакво непријателство кон овој прекрасен див нерез, црн и болснат, каков што му се присторуваше, со онолку многу сила во своите скокови.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ќе дојди време кога да болсни едно големо сонце Зашто сега над него таи една голема сенка И не се гледа црквата.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Некој од школниците донесе ракатка свеќи што болснаа крај кандилцето запалени од присутните и забуцани во два грста земја ставена во заборавена чинија.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
На една од своите трпези, со десетици имиња на монаси издлабени врз трпезата, во зографскиот манастир на Света Гора, седат монасите, дрвена паница велигденска чорба и бокалче црно вино пред секого и откако ќе ги испеат сите молитви и удри камбаната за да ги здружи морето и ѕвездите на прозорецот болснува секавица колку за миг да се види сенката Исусова додека воскреснува.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
За душите на тие над кои шеесет години замрачи мрак, запаливме свеќи за да засвети светлина над нив, да болсне светленце и да заживее и остане траен споменот за нив дека не се заборавени...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Небаре светлинка ќе болснеше во мракот, небаре накратко сонце ќе светнеше и пак мрак – солзите никогаш не ни пресушија.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Старата Влаинка – Сараканча нѐ пречека со раширени раце и со насмевка зад која болснаа неколку златни заби.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Најсетне, се исправил на нозе и челикот од неговиот нож болснал на сонцето.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Таа се сепна. Ја отвори устата, а во устата болсна забот.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Па дури и уплав да те фати како ќе се вратиш со кајчето... замолча дедо Петре загледан кон Езерото - од час на час миговно ќе болсне рипче и пак ќе се нурне во стишените води.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Гранки фрливме врз нив ветените за крунисување пред олтар... врз гранките земја крвава и ја притегнавме со крш - камења ко вечен запис што во времињата сегашни и идни ќе ги мијат дождови и ветрој ќе ги сушат, ќе ги топлат воздишки и во бели зори ќе болснуваат ко бисер што болснува на гради момини...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Некаде таму, далеку во котлината ѝ се пристори дека болсна светлина и таму го сосредоточи погледот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
