блок (м.)
32. Тројниот сојуз е военополитички блок на Германија, Австро-Унгарија и Италија, договорен во Виена во 1882 год. и насочен главно против Франција и Русија за распределба на светот.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Влезе уште еден, со гола до кожа избричена глава, со биковски испупчени очи. Седна спроти него и отвори некаков блок.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, сѐ додека не му ја разбранува лутата крв што се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, го гушеше, удираше со глава и го ослепуваше.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Поштарот не почука веднаш, постоја пред големата порта засводена со четвртасти подеднакви по димензии блокови делкан песочански камен.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се отвораше пред нив пештера, висока, од сите страни надвиснуваа и подаваа остри рабести блокови од гранит.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Замрзната темничина и бели блокови мраз, во кои стоеше скочанет и нем еден единствен заплисок на водата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Работеа во Грција, градеа некаков санаториум крај маслинките на едни стари гробишта, подалеку од градот, ѕидаа повеќе зданија, а оној работеше на сонцето од сите тие денови, ги дигаше како од шега сите оние огромни блокови делкан камен, а неговата црвена коса како да расцутуваше на сонцето на тоа лето, беше постојано среќен и широко насмеан, со сите нив околу себе, со сите ѕидари и со сите деца, секогаш готов да стори нешто за секого од нив со оние огромни пегави и црвено издамчени рачишта да им помогне, а при тоа и да им се насмее со она свое големо лице, на кое постојано зрееше едно огромно задоволство со себеси и со сите други доста поситни од него луѓе, што се грижеа за него и што го слушаа со задоволство како труби неговиот глас меѓу ѕидовите, среќни со неговата момчешки несмасна шега.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тие во мојот блок никогаш нема да овенат...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Тие се поставени симболично, како показ за обете воено-политички блока во светот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Таа претставува грамаден откинат квадратен блок од алуминиум, кој со својата естетска поставеност си го нашол своето место во средината.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Веќе израсната во современ град, со широки улици и со нови станбени блокови, Пловдив, во овие јунски дни, изгледа подмладен во зеленилото на своите паркови и разновидни градини.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Оставајќи ги на страна неколкуте текстови што несомнено дивергираат од основната концепција на двете книги останува да забележиме дека и првата и втората „Пасквелија“ со најдоброто во себе претставуваат единствен идејно- тематски и стилско- естетски блок во кој хронолошки се открива животописот на Пасквелската долина сѐ до наши денови: од приказот на првите мали јунаци од типот на Огулиновци, преку војната, до виорот на револуцијата и големите промени што таа ги внесува во животот на пасквелчаните.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Седна спроти него и отвори некаков блок.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Секоја од империите, осудени на неизбежен пад и заборав, како да има свои надгробни плочи во остатоците на киклопските камени блокови на кои беа втиснати пораки со различни писмени знаци, секогаш разместувани од новите освојувачи или од потресите на земјата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
И кога, посебно во земјите од источниот блок се правеа грешки, немаше исправки, гледање назад, регрес. Но грешките никогаш не се признаваа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тогаш дел од камените блокови на тврдината биле донесени од урнатините на блискиот антички град Скупи кој пострадал во најголемиот балкански земјотрес во 518 година.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Оние кои умееле да прават стакло и со машини да подигнуваат и придвижуваат огромни камени блокови мора, во најмала рака, да 54 имале доволно памет за некое нешто да не го сметаат истовремено за него самото и за неговата спротивност.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Првите неколку броја ќе бидат конципирани како тематски блокови.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Уметноста на поранешниот Источен блок може да се интерпретира според двоен код, барем во случајот на Чехословачка.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Наизглед безусловно прифатен, нему му се ускратува било каков маневарски простор, прилика да избега, му се забранува оригиналноста и тој станува фатен во стапицата на својата различност; верувајќи дека од апстрактен се дошло до вистински човек, помеѓу личноста и колективитетот се укинува онаа игра во која просветителската антропологија не само што не чепкаше туку тежнееше да ја зацврсти; во име на алтруизам, Другиот се претвора во хомоген блок, па на тој ентитет му се жртвуваат останатите во нивната индивидуална стварност.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
