блика (несв.)
И бликаше на земјата во струи крвта врела од уште топлиот му труп.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Од крвта ненаситен, сѐ уште водеше битка, лутина гневна дишејќи; од раните бликаше крвта, но сѐ уште бритка мавташе сабја, беснејќи.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Чувствувам волност Пиринска горо да викнам песна в просторот син ми блика радост да пеам и зборам за тебе, Јане, народен син!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Па со поглед што блика и зрачи, потонувам до дно во модрината, и кликнувам пак на убавината: Прострелај ме со своите лачи!
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Кроткост и добрина бликаше во очите и гласовите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тие се нејзините очи, тргнати во мракот и оттаму блика мека светлина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во приквечерината на овој непроменлив декор од агли и суви камени ѕидишта, бликаше оној огромен свет, полн со преживувања, личности, судири меѓу нив, дива гордост, свет што преминал во минатото, но што е така јасен и жив во неговата пламната глава.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Можеа со еден поглед да го опфатат и целиот оној огромен човек пред себе, онака црвенокос, со здравје на бог, што бликаше во секое негово движење, во секое влакно од неговата коса, и наеднаш имаа исподзаборавено на сѐ друго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко сега само ја гледаше таа парталава прилика, таа кобна сенка на сѐ што е измачено, и нејзината изострена, прегладнета и премалена од тоа муцка, што просто болеше со тоа колку беше бессилна, додека лудечки матниот поглед од неговите чиниш празни, чиниш истечени и без никаков одблесок очи, бликаше со една тапа стрвност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Онаа голема, распафтана мечка, отскокна од неговиот истрел, се подигна на задните нозе и остана така, исправена суза, погодена и згрчена, во едно морничаво превивање, во кое што болката бликаше многу посилно од секаков вик.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Некаква леснина ни бликаше од душата и нѐ тераше распалавено да се влечеме низ падината.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Скрез офна така силно, што Цанул се исплаши, ја фрли вилата и избега; Цанулица замалена од страв, стрчна кон Скрез, му ја извади забуцаната вила и му ја изврза раната со шамија за да му ја запре крвта што бликаше на сите страни; го одврза коњот, му помогна да се качи и тргнаа в град на болница.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Сред поле долапот се врти сал се врти се цеди од него водата се истура и шурка и сонот блика по земјата што 'рти додека човекот спотнат кон небото го турка.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
А стиховите му течат, како да бликаат од извор.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ко чешма блика крв од под раката на Лазора Ночески. А тој ја мрда дршката од ножот, налево и надесно ја мрда и ножот само влегува подлабоко.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Фонтана. Да блика водичка, да шурка, убаво да биде, свежинка да шири, жедните да застануваат, да пијат, да се разладуваат...
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Од костенливите очи му бликаше некоја умна радост што никому не беше позната, ни зошто, ни како доаѓа во тоа негово намачено, осамено и ненахрането тело.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Крвта му блика од главата. Се наведнувам и го допирам. „Будала“, велам, „зошто го стори тоа?“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Секој од нив ќе почувствува како блескавите пердуви затреперуваат и бликаат, длабоко во коренот, обидувајќи се да се истргнат од нивните здробени рамени коски!
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
А кога ќе го најдеа, бликаа од радост и го гушкаа, му се качуваа на рамењата и тој ги носеше како некој џин, како пастув.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
