безволно (прил.)
Безволно и долго се движев по зативната улица. Најпосле се решив да му ја вратам мачката на Димка.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Безволно се качував по дрвените скали, жолти и разјадени од жива сода.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Со закана во гласот тој уште еднаш го повтори прашањето и јас безволно одговорив: - За книги. Ме праша што читам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Затоа се трудеше да им ги запамети гласовите за да ги разликува по нив и затоа безволно се бореше: „Зошто мене ме прашувате? јас сум лекар, хирург. Мобилизиран сум.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Крчмарот тромаво и безволно го послужи, ги зеде парите и пак седна на своето место.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Случајниот собир луѓе не му одговори и тој безволно и полугласно го повтори прашањето.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Мамо-о... - ѝ го пружи детето безволно листот со стихотворбата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Бесконтролно, механички, безволно наливаше вино во чашите и пиеше. Пиеше...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Никола и жената безволно жвакаат, не им излегува од глава честитката.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сенките тогаш безволно се влечеа по луѓето, се тегнеа или се грчеа на калдрмата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ќе се видиме вечер. Денко безволно ги повлече нозете.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Возрасните за жал играат ретко или пак безволно признаваат дека ја играат таа игра.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Тромав од старост и со студ во коските, светлозејтинест и без надеж дека ќе му се спротиви и на помал волк, манастирскиот пес безволно им ги душкал опинците.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Најпрвин забележал дека треварот се влече безволно и тромаво под тежината на литата гуња, лапа утрена свежест со рибја уста и ги допира со криви прсти ребрата како да пребројува на нив апежи на полски пајаци-крвопијци или како да пребарува да не му се впијат в месо клобурчиња на сивозелени крлежи што останале по нагонска зајачка игра на местото на кое спиел.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не гледаше во никого кога праша чија е таа одмазда и бавно, безволно џвакаше живи тиквени семки.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Го следеше Сириецот низ целото Царство, сиот во напнат скок, а сега, кога го достигна во живеалиштето на шумските џуџиња, мирно, безволно го прифаќа изрезбарениот камен.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ако му свикаа да се сврти како што треба, џвакаше безволно, споро, како секој залак да го испитува и проверува во устата.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Величенствено, нели! - Да – изусти Дедо Мраз безволно и со страв до коски – нема ништо подобро од тоа.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
- Ќе си одам дома – безволно рече таа.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
„Влатко, те молам, слези до продавница“, - го вознемири молбен глас на мајка му и безволно ги прифати паричникот и торбата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
