архитект (м.)
Букурештанските архитекти како да го положиле тука својот најтежок испит: успеале совршено да го вклопат старото и новото во архитектурата.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
На овој саем сретнав многу стручњаци од „Треска“, архитекти и инженери, кои беа дојдени да го проучат врвното во производството на мебел за да можат да пренесат и кај нас и во наши услови.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Романските архиекти, очигледно располагале со инвенција која, применета без двоумење, уште повеќе го разубавува и онака убавиот Букурешт.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тој е архитект и него не го интересираат разговорите за скапотијата.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
И покрај тоа што често поттикнува многу комплексно доживување во кое учествуваат скоро сите сетила, дрогата сама по себе не одредува кој ќе стане поет, музичар, сликар или архитект.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
„Наоѓајќи дека таа градба е подигната на древната германска земја и во едно сосем германско доба, дознавајќи, освен тоа, дека името на архитектот што можеше да се прочита на еден скромен гроб по звукот и по потеклото е германско, во своето одушевување со тоа уметничко дело преземав потфат да го променам злогласното готско име кое дотогаш беше симбол за тој тип архитектура, и да ја наречам германска, да ја вратам назад на своја земја“.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Дури и самото гниење во филмот ЗОО е стилизирано така да не изгледа дегутантно, а размената на материите во СТОМАКОТ НА ЕДЕН АРХИТЕКТ е прикажана исклучително сугестивно (сцената со Креклајт и кучето, како и унисоната смрт и раѓањето на крајот од филмот).
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Со тој нов тип на опис се спасува од заборав бујноста на едно искуство, но и се поткрепува листата на мотивот на загубата и физичкото исчезнување (експлицитна како носечка во филмот “ZOO”, како и во „Стомакот на еден архитект“ и „Давењето по броеви“). okno.mk | Margina #8-9 [1994] 39
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
„Само ако архитектот, ѕидарот и станарот се обединети, тоа значи една личност, може да се зборува за архитектура. (...) Архитект- ѕидар- станар се троединство, како Богот- татко, синот и светиот дух“, пишува Хундертвасер.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Се шетам јас така по Осоговските планини кога гледам архитекти што вртат прасиња на ражен... И така натаму.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Еден од поводите да го направиме овој мал тематски блок беше и овогодишната Летна школа на архитектите што се одржува во манастирот Јоаким Осоговски.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Хотелот бил проектиран од познатиот архитект на времето Герардо Бозион, а дизајнот му бил доверен на Ѓио Понти.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Почнуваме со фантастичниот експеримент на Изуми Кијо, архитект и универзитетски професор, кој за време на пишувањето на есејот „ЛСД и архитектонскиот проект“ предавал општествени науки и го водел еколошкиот програм на универзитетот во Саскачеван.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Ах, новопечен градителу, нека ти помогне Големиот архитект на небото, создателот на сите светови.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
„Архитектите стручно ги проектираат современите училишни згради.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Европски образован, завршен студент по архитектура на Универзитетот во Оксфорд, началник на урбанизам и главен архитект на Истанбул.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Објектите во него биле изградени од затвореници по војната, не само како обични ѕидари туку и како палири, па дури и еден архитект.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Некаде наблизу треба да се вишнее вашингтонскиот обелиск, највисоката градба на американската метропола, симболот на моќта донесен и тука оддалеку, преку помпезниот дух на урбанистичките замисли на Л’Анфан, францускиот архитект и американски револуционер од 18 век, и на градителот на вашингтонскиот обелиск Роберт Милс што го подигнал во втората половина на 19 век – таа извишена тежишна точка на семоќта, пренесена од духот на најдревните градби на денес мртвите градови од фараонски Египет во Африка, преку Париз на ампирот, наполеонската грандиозност и помпезните аксиометриски поставени зданија до кои водат широките булевари.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Командуваше и маршираа: архитектот Божинов на чело на колоната а нејзиниот Томислав по него, последен во јуначкиот строј.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Искрено: во чутуранга рокадата не е позната, но жена ми: вечен архитект со име и чест, директор на Заводот за урбанизам, пред годините на климаксот крк-трт време по турско есапење, ќесебашија, лока на влажната сенка што трепери низ омарнината и удира на рокада: Колку ми ја извалкале постелата?
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
