авет (ж.)
Залудно се трудеше да ја ослободи од тие авети, - да ја ослободи од чувството на човек кој залутал во страшна, непреодна пустина, каде што се секнати сите извори, изгубени секакви надежи... Залудно...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Авети, страшила кои никогаш не ѝ даваа мир... Тој залудно ја преколнуваше...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но, не за долго. Ќе надвладее аветот на сталинизмот, пролетерскиот интернационализам.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Горе високо- долу длабоко а на средина јарем во кој аветот ја мами душата да влезе сосила, нудејќи и поубав престој... вожделно, страсно пламено.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Море пострашно – некоја авет со закврвавени очи крив нос и расплетена коса, од селските приказни.
„Најважната игра“
од Илина Јакимовска
(2013)
Немир,тој авет зол, злобно поттропнува по портата на моето сновидение за да се вгнезди, во празните одаи на срцето...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Полните димови што излегуваа од нејзината уста создаваа димна завеса зад која се криеше нејзиниот аветски лик.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
