Москва (име.)
Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Стои Толе над посатките и сеедно зборува: - Стомниња, бардиња, грниња, вика, не ќе оди ова за многу и мечката од Москва ќе се опсени и за нас, стомниња, бардиња, грниња и ќе видите, вели, како што слушам јас, стомниња, бардиња, грниња ќе прави војна и за нас, вели, па уште ние останавме без држава, вели, стомниња, бардиња, грниња, на сите околу нас им даде, вели, стомниња, бардиња, грниња, зар другите ѝ се породнини од нас, вели и ги крева стомнињата едно по едно, го чука со претите и после дува во нив да видат луѓето дека никое не тиши.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тие денови ми се јави и Михајло Горачинов. Од Москва.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Тоа го решава Москва, ни велат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дојдов во Москва и сега сакам да го побарам Горачинов. Адресата негова.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во исто време во некои европски домови навлегува покуќнината Бидермаер, по која многу подоцна (денес) ќе копнеат внуците на македонските селани од Кукулино, премногу рамнодушни за да знаат дека еднаш, во илјада седумстотини четириесет и првото лето господово, еден нивни подалечен дедо, скитник, калуѓер, бакрорезец, иконописец и хералдичар го објавил во Москва грбот на својата земја - жолт лав на црвено поле.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не, јас нема да бидам како мојот збудален московски познаник Жења којшто својот стан го претрупал со аквариуми - и на крајот (ах, тој советски фушерај!) со својата водена менажерија пропаднал еден спрат подолу.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Пред четири години, при последната посета на Москва, не им се јавив, како обично, на моите московски пријатели.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Понекогаш со носталгија се сеќавам на една дамнешна тоталитарна година што ја поминав во Москва.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Заради нешто цело време ми се чинеше дека сум во Москва.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
На лицата на луѓето во Њујорк се чувствува густината на времето на овој град. (Овие лица немаат врска со предвремено остарените лица на бабушките во Москва на пр.) Сакаш- нејќеш се навлекуваш на тој спид.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Во тоа време, московските интелектуалци страсно се интересираа за зен- будизмот, го читаа и препрочитуваа Карлос Кастанеда.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Намерата да се обнови марксистичката традиција во постсоветската Москва е чин кој по ексцентричноста не заостанува зад Бренеровиот и Куликовиот „анти-интелигентен” егзибиционизам.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Население: наравите и обичаите Колку е голема разликата меѓу киевјаните и московјаните!
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Обидете се да им објасните што е тоа казино или „Ермитаж“* со цигански хорови, или московските пивници, каде што се испива море од пиво и каде со хармоника, се пее песната за разбојникот Кудејара: ...
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Неговата желба за чиста мисла не се задржува на едноставна спротиставеност на деликатните деструктивни постапки на московскиот концептуализам, исто како што неговата желба не е само полемика со западниот тренд во која би настојувал да ги оправдува разликите.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Московјаните се забести, упорни, забрзани, американизирани.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
1. Ние, уметниците и критичарите од Љубљана и Москва, кои се собравме во Москва на 26 мај 1992 година по повод NSK Амбасадата, проект на Apt-Art и Irwin, ги признаваме следните факти:
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Малку беа примероците на избраната фауна со кои морав да сведочам пред научните институти во Москва и Санкт Петерсбург, во споредба со илјадниците изумрени луѓе.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Ѝ го отвори малечкото сино кутиче од специјален порцелан, што го купи во Москва на филмски фестивал кога беше на гости кај другарка ѝ Гордана, нејзина колешка, што во тоа време беше новинар-дописник од тој град во Русија.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
