јаска (зам.)
ТЕОДОС: Море, за дуќанот... Јас сум ѝ крив што мажот ѝ не го исплатил борчот.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Аким се доближи до мене. Врелата пара на млекото ме удри в лице и јас отстапив еден чекор очекувајќи нешто непријатно од ова неразбрано и силно момче: прст в око, нокти в грло.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Јас вела за мојто маало да го запопиме ној манастирцкиот ѓак, ној Петка од Мелница шо му умре жената пред печес месеци.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Да плачиме жалоите, јас моите, ти твоите...“ Продолжуваше отегнато, убиствено песната.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
НЕДА: Таа за ништо не се распрашува и... и јас не би можела да поверувам дека би го сторила тоа против мене...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
- До стрништето? А што си барала таму, те прашувам јас тебе?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
— Зошто дојде? — Јас не знам дека дошла.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Верувам, велам, но јас сум му тетка...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас ти посакувам само со олку да поминеш, ама сфати сериозно и оди право дома да легнеш.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Четвртиот бев јас. Другарите ме викаа Јоле Дедин.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Тогаш еден ден наиде Џон Вилкок и ме праша дали би издавал списание со него. И јас реков: Да.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Ништо не се случило. „Јас немам поим за што зборуваш“.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
- Таа не пуши. - Пуши непознати. Остави, сега јас раскажувам.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Иако беше настрана од берлинското движење, Швитерс (Schwitters) сепак покажа сличен став изјавувајќи: „Јас сум буржоаски и идиотски”.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Јас само молчев и се смеев.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Му пријдов толку близу за да ме осети. Рече: Дали - Јас реков: Дојди, мали.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Грета: Што е, тука е. Сега знаеш, јас сум супер ѕвезда, јас сум ѕвезда над ѕвездите.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
„Не“, реков јас, повреден што таа гледаше во Земанек и разговараше со него, како јас да не постојам, иако јас бев тој што требаше да ја изведе точката.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Се изживуваше така цел час, и јас куртулив само затоа што по телефон му се јави чистачката и му соопшти (слушалката на телефонот беше многу силна и тој, колку и да ја притискаше до увото, не можеше да го сокрие разговорот) дека се дојдени некои муштерии кои би сакале да купат некаков текстил од оној што тој го шверцува.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Луција плачеше, Фисот стоеше до мене и ме принудуваше да го изедам есејот; јас јадев, од инает, затоа што бев решен да не дадам повод за никаква агресија.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
