штрекне (св.)
Во паметта го штрекнаа зборовите што му ги рече таткото на умирање: „Проклетија ти оставам, Аргире“, му рече тој тогаш, “не пуштај никого лесно на скелето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Веле се штрекна од Аргировите зборови. Да, скоро ќе приврши и оваа сезона, а тој Веле го нема добиено мајсторското писмо.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Само понекогаш ќе ги штрекнеше старото палто на Павле. - Е, до година...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тој го стави фенерот до главата на Арсо и поднаведнат, претпазливо, како да се плашеше да не го штрекне во сонот, одвај го допре со рака.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но кога ја подотвори вратата се штрекна и пак ја затвори, зашто во училницата седеа други ученици.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Ѕвончето ме штрекна. Не продолжив. Излетавме како сачми на вратата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но конецот го стегна за шијата и го штрекна изненадено.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Јована го штрекна бодеж в срце и си помисли.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Во тие денови не едно од децата туку ќе се штрекне среде ноќ, туку ќе скокне од креветот, зар мислите се виѓаваше во каква жалосна состојба се наоѓа, - просто го тера нешто и тој летајќи излегува од спалната. Птица.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Во првиот миг малку нѐ штрекна, се поисплашивме, што е оваа работа рековме, го оставивме појадокот и летнавме да видиме што се случило.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Очите ѝ појдоа на сликата негова обесена на ѕидот и се штрекна: на неа го виде истиот оној згрчен насмев што му останаа пред смртта на устата.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Но најмногу од сѐ беше смешен, а, се чинеше и штрекнат малку во мозокот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Овој ќе се штрекне и запира со плачењето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се штрекна. Постоја малку збунета, потоа почна да штрака со рачката на вратата со желба да ја отвори.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Таа изненадено се штрекна, се вкопа в место.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Понекогаш ќе се штрекне од некој чуден, непознат глас, на кој не му го знае потеклото и кој го збунува.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Дедо Мраз се штрекна. Разгледувај лево – десно, напред – назад, нема никој!
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Јас се штрекнав и видов дека колоната пред мене ја нема.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Кој ќе ја здогледа, да штрекне од почуда, да шекне од восхит.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
