шие (несв.)
Еве друго што ќе ви кажам: сестра ми Босилка седеше еден ден во двор на ругузината и си шиеше едно ѓерданче и од ругузината ѝ загина; по неколку дни невестата ми Неда седеше и таа во двор на ругузина и си везеше вдовичинска црна кошула, преденото со сета игла везарка и загина.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Повторија другите петли уште по еднаш и два пати и Илко веќе едвај се стрпе да не го шибие дедот Петка и да го разбуди да бегаат што порано.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ами таа не знае ни да месе, ни да пече, ни да влаче, ни да преде, ни да ткае, бре брату, ни да шие.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Заедно го однесоа кај Перо мајсторот, кој шиеше дома и на кого му беше Павле клиент уште пред ослободувањето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Гледаме: постојано шијат низ вратата војници едни влегуваат други излегуваат.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Дрвјата си шиеја нови зелени фустани, поубави од ланските.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
5. АКО ПИЕ, ЗА СВОИ ПАРИ Е ПИЈАН - ако ги извади, ги вади очите свои, и никому ништо не му прави зијан, само што не шие како што ќе скрои...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Последните два дена само за тоа се зборуваше: мене мајка ми ми купи ново фустанче, мене мајка ми ми шие, мене мајка ми ми плете, мајка ми, мајка ми...
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Една вечер додека надвор врнеше, во една соба, покрај распаленото ќумбе, неколцина партизани шиеја знамиња.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Онака, готови, шиени. Само да ги запалиш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој, натема го, во сите шие... по мене трчала и јатрва ми Уља, ама јас не сум ја видела.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Како и Хаџи Ташку и Тимон е Влав, но дека во цел Прилеп единствен тој знаеше да шие европејски алишта, а сите Акиноски така се облекуваат, европејски, пријателуваат со него, делејќи ги Власите на погани и добри, то ест на продадени на Грците и на Турците и на Власи.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Како незавршен лекар, со различни мевлени и билки, што сам ги прави или ги набавува во Прилеп и Битола, кога оди таму да шие европејска облека, бесплатно ги лекува луѓето...
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ги шијат кожите, немало и нема нога за таков опинок.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Почнаа да шијат, да пукаат, да трешти ноќта.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Имено, Маша Русланова сошила фустан кај што шиела и жената на некој странски дипломат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кај него се шиеше офицерската облека од Џемо.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Бев облечена во прекрасно везено фустанче. Ми го везеше и ми го шиеше мајка ми. Со народен вез.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Мајка лесно доаѓаше до италијански материјали за да шие облека за себе и за децата, според нејзиниот каталог Ла Ринашенте. Но не за долго.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
