четворица (бр.)
3 песна Но одеднаш се слушна надвор како некој стапи со еден толку тивок шум: четворица натажени Арнаути, без капи, по селскиот се движат друм.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Останавме само четворица Албанци живи што го избегнавме секот.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Чорбаџиите се групираат по четворица и прават едно бачило осумстотини, илјада молзници; двајцата ќе бидат молзничари, а двајцата — јаловари.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Умреа стариот поп Трајко уште постариот поп Стево и поп Димитрија, и целото село, коешто хранеше четворица попови, му остана нему сам да се башкари.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ако милуате сете четворица, јас су решил да си а посина Нешка и дури су жив да ми биде моа и да ме испрати кај татка, мајка и кај моа Велика.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Четворицата останаа глуви за неговата сила и одмаздничка закана.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Четворицата влагаат во празна воденица.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Попот и Трајко беа оковани со пранги од по дваесет оки и врзани со синџири за гуши, со белегзии на рацете, потоа двајцата еден за друг и така ѕевгарички идеа водени напред од четворица сејмени, а назад следени од осум.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Околу сонце огревање утринава прошетаа низ пазариштето четворица агалари со двајца сејмени по нив, и со некаков интерес се загледаа во групата мариовци.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Еден од четворицата агалари што ги обиколија утринава селаните беше самиот прилепски кадија Арслан-беј, битолскиот санџак бег.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Четворица слуги имаше само во магазата. А посебно имаше други што ги работеа бавчите и чифлигот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Уште вечерва овде, кај Вас, ќе се вселат, тајно се разбира, четворица мои луѓе.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Четворицата му прават пат да помине.. Утредента пак доаѓа пратеникот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се упатува во самракот кон ходникот и, одненадеж, му се прилепуваат четворица, ги сеќава остриците на ножовите допрени на градите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Плачеше од тоа, што тој уште ниеднаш во својот живот досега не бил толку многу блиску со ниеден човек, како што беше сега со овие четворица, што го имаа понесено, а во еден миг и со сите други.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Израснуваа над него, во сета своја височина, четворица луѓе, од сите негови четири страни, а после се наведнуваа и го спуштија врз тврдината на смрзнатиот снег.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но, па тоа тие четворица испотени и тивко зачекорени луѓе, со своите пламнати лица, го носеа на своите рамена токму него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Четворица тореадори маслинки собирале во Шпанија, а во Катанија и во Романија береле бамји и боранија.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
- Така ли се поздравува? - рече еден од четворицата.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Шишман навистина беше се сетил, но токму кога сакаше да се покаже виде како еден од четворицата офицери, користејќи го моментот, украде карта од купчето на средината па вчудоневидено ја подаде главата напред и веќе заборави како треба да рече кога ќе влезе во просторија каде што има претпоставен.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
