чад (м.)
Престојот во руската престолнина, активното следење на европскиот печат и живиот допир со европската дипломатија во Битола (и посебно со руската, особено по враќањето од Македонија) му овозможија на Мисирков појасно да ги согледа и оние моменти што не беа видливи низ чадот на секојдневните борби на револуционерите. 49.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
При кревањето на завесата од оџакот излегува густ чад кој брзо престанува, а потоа се појавува на вратата баба Анча, која се обѕирнува зад себе си.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Баждар пушташе низ ноздрите чад, синкав и тромав како и облаците над нас.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Застуденуваше. Од оџаците веќе се виеше чад; луѓето седеа по топлите домови.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Зошто? праша Паљо; виткајќи во книже собрани отпушоци од цигари и плачеше од чад.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тргна од чибукот и пушти неколку обрачи чад: — Што да кажам, бре синко?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А на покривачот, над овој черен, има малечок отвор преку кој излегува чадот (иако може да излегува преку покривач каде што сака); тој отвор се вика „баџа“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се точат срповите, се прават нови витли, опинци; се стегаат и Сукаловци и меѓу првите излегоа — „сосем дом, сосем чад“ — што велеше дедот поп Трајко кога креваше панаѓии.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Таа одвратна маска сака во мене да легне да ечи меѓу младите брегови на соништата и да ги исполни со чадот на стравот и на тагата и да ги исполни со чадот на слабоста пред смеи мечти
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Тромаво, скоро сонливо се огласи гитара; нејзините акорди беа лепливи и се плеткаа во мрежата на синиот чад.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тука, во близина, отаден рекичката, се извиваше танка, трага на чад.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се виде како чекори полека кон циркуската кола од која секогаш низ лимена лула благо пробиваше чад.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
- Смешно, рече некој што беше одделен од мене со леко подвижен превез на тутунски чад. - Таа енигматизирана филозофија е обична глупост.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ноќва како затнат оџак е темна и зачурена. Маглите се чадот од прегорените мечти во душата.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Мириса на рана есен. Тоа е безбоен, болен мирис, нечуен плач на заклан полски плод, нем гроздобер и исукани чадови над градските стреи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Од рерната избувна густ чад и ја исполни кујната.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Наоколу се рашири бел, лут чад.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Густ, бел чад ја обви неговата глава...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Не тутунскиот чад и не злото крцкање на столовите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тонеа заедно со нив во чад, крцкаво морморење и не видоа, иако, можеби, ќе им беше сеедно: Мирон липаше со забуцнати прсти в коса; неговите лути солзи имаа еден пат- се збираа на врв тапиот нос.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
