цути (несв.)
А, да му цути устата на тој што нарачал! (Го подбуцнува Митрета). Убава работа било вака...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Да ти цути устата што ја порача! Оваа песна одамна не бев ја слушал. Така благо ми дојде да заспијам!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Дувка ветер и шумолат гранки, пуплат дрвја, цутат сливи ранки, орач в ниви бисер семе сее, бисер сее мила песна пее: „Мина, горо, млад Делчев војвода!“
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Ко спомен тој е на деветстотрета, на Прохор Пчински, на Мечкин Камен, о, расти, цути Републико света, во гордост веј се, алово знаме!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
И ете, оттогаш секоја пролет по падините и полјаните цутат илјадници жолти јаглики во спомен на малата Јаглика што живеела некогаш, одамна, одамна...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Татко ѝ ја гледаше, а погледот му цутеше, срцето благуваше.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И сега талкам по патиштата на веков кон незбиднатите дни а чувствувам од оковот на зборот се ослободува градината оставена бали од облаци врз плешките ми тежат под нив се движи градината и цути и се плоди прецутува и гние и постојано расте под грлово туркајќи го да излета надвор зборот на верноста болот на разделбата Како сенка што се менува а не гине ни в ноќта.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Од неа цутат доловите од неа полето зрее и сета земја чади како погача.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Одново го напуштам овој двор Со рака на усните за да не се чуе Што сакав да ѝ шепнам на мајка ми Некогаш на разделување, Некогаш кога цутеа црешите.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Во тебе сиов рид со плодови и птици се преселил и цути врз рамената твои а очите се посини и од длабоково небо.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Јас и сега со сигурност не можам да тврдам кој беше тој црвец што толку многу ги подјаде детските срца, - гладот ли, стравот ли, казните ли, секојдневните понижувања, студот ли, можеби оценката за карактеристика, можеби стројот и тој проклет ѕид, а можеби сѐ заедно, но од сето тоа едно беше јасно како ден, - потскажувањето, кукавичлакот и злобата почнаа да цутат во домот како ран компир.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Предавството цутеше во домот, сѐ повеќе и повеќе предавството стануваше примерна карактеристика.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Проклет да бидам, на сите сектори лагата цутеше како пиреј. Се колнам, стоотстотна лага.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Јане им погина на Бела Вода. А на Цветници, кога цутеше дренот, плач се растури во куќата на Митрашковци.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
- Ќе паѓа и црн дожд, и црна магла, и црн ветер ќе дува, и црно сонце ќе грее, и црна трева ќе расте, и црни цутови ќе цутат, штом чадот не запира...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
И затоа глогот е благословен од бога најрано да цути и да има убава миризба.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Личеше на гнездо на хоботници, исфрлајќи ги големите краци од меснато зеленило, лелеејќи се и цутејќи во таа куса пролет.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
На пример, исказот „Розите се црвени и цутат во пролет” има смисла затоа што соодветствува на една стварна состојба во светот.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Рене минуваше низ градината. Беше лето; зевалиците ја нишкаа небеската синевина, ружите цутеа, милно потсечени.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Дали се прашувавте дали наскоро ќе се врати И дали ќе ја доведе со себе својата сенка и дали песот ќе го врзи за нечија насмевка или за трнот на кој цути непозната реч?
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
