хуманост (ж.)
Кога ти, Арсо, ќе се ослободиш од твојата фатална хуманост?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Коефициент на Хуманост: Машки шовинисти, понекогаш сексисти, но социјално толерантни и визионери на глобалното село.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Коефициент на Хуманост: Толерантен на етнички и хомосексуални права, но често машки шовинист.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
И Симон е тип на интелектуалец кој оптира со политиката иако декларативно стреми кон универзалното Добро, но и човек за кого не е сосема извесно дали е способен да го почувствува и страдањето на поединецот, дали неговата хуманост и емпатија се наоѓаат само во зборовите, во интелектуалниот порив, но не и во срцето, и дали затоа во оној момент кога тие преминуваат во дела, доживуваат крах.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Силното ангажирање на солунскиот валија да ја спречи толпата да го земе законот во свои раце, според тоа, не било инспирирано од некаква хуманост, туку од повисоки државни интереси.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Ја дехидрира хуманоста! Го контролира пламенот на срцето.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
И Мајкината набожност, што ја изразуваше низ почитта кон светите книги на трите монотеистички религии, кон храмовите и славите на сите три вери, каде било и во кои било времиња на Балканот, прераснуваше во своевидна хуманост што можеше да се смета и како вистина и како религија.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Само така смислата на животот спакувана во една мала стиховна галерија, остава оригинален ракопис на една жена чија доза на топла хуманост нѐ води кон разбирањето на некои човечки категории.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Тие не можеа да разберат дека не постојат графи кои ќе ја заробат хуманоста и желбата да им се помогне на оние кои работат за да преживеат, скршени во своето достоинство.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Во времето кога и обајцата беа на маргините на новата држава, во која бавно и тешко фаќаа корен научните, образовните и културните институции, обајцата нескротливи идеалисти, но надарени со длабока и изворна хуманост, која ретко се сретнува во тие времиња, пресечени во залетот од бирократизираните и кариеристички ориентирани млади кадри, со партиски амин, тие си ја доградуваа нивната нова среќна балканвавилонска тврдина.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Тој добро знаеше уште од студентските денови дека професорот Климент Камилски бил непоправлив идеалист, човек со изворна и ретка хуманост, добрина која не се сретнува, најсакан и најомилен професор, трибун во младоста со интелектуална храброст која ретко се сретнувала на Балканот.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
