фикција (ж.)
И Луан Старова, на крстопатите помеѓу историското и фикцијата, го освои Париз со козите, со својата посебна уметност...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Петер Рау, универзитетски професор по германска книжевност Бев обземен уште од првиот прочит на романот Времето на козите во ракопис и тоа не само од оригиналноста на својата тема, не само од длабоките мисловни и етички пластови, туку и од своето уметничко писмо, во кое се проникнуваат реалното и иреалното, историјата и поезијата, трагедијата и травестијата, стварноста и фикцијата, епското и лирското, онаа андриќевска меланхолија и онаа позната чинговска пригушена иронија, сето тоа амалгирано во една комплексна, уметничка и естетска целина... академик Георги Старделов, на промоција на романот Времето на козите во „Мисла” во 1992 г.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Елен Шарпантје, француска читателка, Париз По читањето на книгата на Франсоа Масперо Балкан- Транзит ова лето, вие ми овозможивте – овој пат со вашата романескна фикција, повторно да се внурнам во овој свет на Балканот. Ви благодарам!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Како Султанот на Шехерезада, СНН ќе обезбеди оправдување на едно место да се собере разновидна збирка од анегдоти, факти, апокрифи, фикции, визуелни, музички и аудио фрагменти, непотполни проекти, недовршени филмови, моментни грижи и намери.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Нашите лежерни и самодоверливи писатели се фасцинантни, не ѝ се гледа крајот на нивната “дива фикција”, новиот литературен жанр, со кој ингениозно ја задолжија, старата поетика на фалсификување.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Фер би било да се предупредат, дури и најблагонаклонетите читатели, дека овде има некои дозлабога здодевни, почетнички и деликвентни пасуси, а во исто време најмногу што можам да се надевам е дека, иако претенциозни, приглупи и необмислени, како што сега изгледаат (а и тогаш), овие приказни, со сиот свој невоедначен тек, сепак ќе бидат од корист како илустрација на типичните почетнички проблеми при пишувањето прозна фикција, и предупредување за некои пропусти што помладите писатели веројатно би сакале да ги одбегнат.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
(Претпоставувам дека една од причините што Фикцијата и СФ-от им се толку блиски на помладите читатели е тоа што, во услови на простор и време прилагодени така да им овозможуваат на ликовите да патуваат слободно низ тој континуум, и на тој начин да избегнат многу физички опасности и временски детерминираности, смртноста е ретка тема.)
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Бидејќи ако стварноста веќе не постои, тогаш и “фикција” и “факција” ги укинуваат своите првобитни значења.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
И ако литературата, според моето гледање, задржува за себе некоја повластеност, од една страна тоа е затоа што таа го тематизира настанот на пишувањето, а од друга, поради она што во текот на политичката историја ја врзува со начелната овластеност да „каже сѐ“, што пак на единствен начин ја приведува кон она што го нарекуваме вистина, фикција, привидност, наука, филозофија, закон, право, демократија. 4Кој беше влогот за тие описи?
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Колку целината на она што го чувствуваме и ткаењето на нашиот обичен, секојдневен свет се социјално програмирани, поттикнувана фикција, мрежа во која сите сме заплеткани, со исклучок на малкумина кај кои условувањето не се „фатило“, или попуштило, или кои се разбудиле од маѓепсаноста - шареноликата толпа генијалци, психотичари и мудреци?
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Затоа народот и не е ништо друго освен една театрална фикција.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Повеќе идеолошкиот интернационализам на социјализмот речиси е претворен во фикција.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Се сеќавам на одредени реченици: „Аргентинската историја е фикција, односно, нејзината званична верзија е таква“.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Најнови вести: постојат универзуми во кои се случува најдоброто од сите оние можни линии на светови, но само во некоја фикција внатре во тој универзум: во телевизиски филм, можеби, во театарска драма, или роман или кус расказ.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Од друга страна уметноста го негира прогресот како фикција со својата вонвременост.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Тој пишуваше фикција заснована на теологии и филозофии, литература заснована на литература.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Во САД, реалноста и масмедиумските нарации се стопуваат во едно, така што е мошне тешко да се направи разграничување меѓу она што е фикција и она што е вест.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Со својата фикција на Крлежа како Туѓманов советник тој себеси се легитимира како верен следбеник на хрватското револуционерно државотворство како јасно профилиран идеолошки концепт кој не е само резултат на супериорниот увид во стварноста, туку таа стварност, ваква кутра каква што таа денес е, допрва ја произведува и поткрепува.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Кој ќе го напушти историскиот процес, штитејќи ја својата „загрозена” судбина, ни покажува дека тој самиот историскиот процес не го разбира како своја судбина, и дека таа негова „судбина” е фикција а „историјата” една марионетска пракса, затворен круг на таа фикција.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Денес треба да сфатиме дека ослободувањето на површината од должноста на изразот, од можноста за израз, претставува момент во кој таа добива нова, проективна улога: низ метафори, визии, фикции.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
