устрами (св.)
Та што е била куќа намирена, чисто—паќна, што се вели зборот: „цар да влезе да не се устрами да го дочекаш“. (Се фаќа за долната усна и се мисли, а потоа ја нишка главата).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Треќи пат пак него беше го удрила, и кога виде царот оти сѐ ќелешо го удирала помалата му ќерка, при сѐ што ја милуаше многу, му се одмилило и со лутина је свикал: - Ај крши си глаата, ќерко, сосе ќелешо, да не те глеам пред очи, лели него го бендиса и ме устрами!
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
