узенгија (ж.)
Глигор беше останат последен и беше ја ставил ногата на узенгијата, да се качи на коњот што требаше Анѓеле да јава.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Кога го доби вториот одговор, во очекување на времето да го фрли и последното камче, ја стави ногата во дупката од ровот, што по заповед беше направена да послужи како узенгија во случај на потреба да тргнат во јуриш на непријателот.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Ене ти и коњ и седло и узда и узенгии, ми рече Николе Солески и ме одведе в пондила.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога ми стасал Ѓурчин Кокале, опаша силјав - појас посрмен, на појасот сабја наточена, па се фрли коњу в половина, дрпна узда, дупна узенгија и привтаса црна Арапина.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
На коњот сѐ уште стои неодврзано седлото на императорот сосе попрази и сосе узенгии, и голем свиток стои во торбата - испишан со ракопис на Хадријан - sacra populi lingua est.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
А таа, стегната во неговата узенгија, се молеше, колку за да го заузда стравот, толку и на пусија, иако со окови на нозете:
„Господе златен, да биде ќерка, те молам!
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
