ужасен (прид.)
Ја натера гневот, та викна луто мајчината уста: - „Зар повтор со злосторни ужасни мисли сте полни, скитници, грабливи страчки?!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ко камшик од бога одненадеж Кузман се јави; намислил ужаси бојни . . . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Револуцијата стана и иако има најужасни последици за нас, пак даде некои благодатни резултати со коишто можат да бидат задоволени нашите борци за национална слободија: тоа се Мирцштегските реформи3, кои ќе бидат раширени спроти нуждите што ќе се покажат со време.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И пак мислите му се збираат и страшна, ужасна светлина избувнува.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Инаку што друго би очекувала онаа негова ужасна сенка, тој негов трпелив прогонувач.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И - понесен од тој ужасен гнев - еден по друг ги испука кон таму сите пет преостанати фишеци во магационот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
За сето време мечката била мирна, ја придушувала во себе таа неиздржлива болка, иако тој на своето лице го сеќавал ужасниот трч што ѝ ја дробел нејзијата грамадна снага.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Колку ни значеше таа во сите овие ужасни денови... Ни беше незаменлива...
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
И веднаш потоа пак ми искрснуваше целата ужасна вистина во сознанието.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Јас за тоа не им се лутев. И јас, секако, бев иста таква, како нив, пред ужасната катастрофа што нѐ стигна.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
- Тебе, скоте, во подрумот, - излудуваше, - во подрумот, арамијо! А ако се осмелите некако и го прашате што сте му украле, тој тогаш без збор ве загледува со еден таков страшен, ужасен поглед што е потежок од секоја казна.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Веќе ако се случи некое чудо па да преживее, ама тогаш тоа ќе биде ужасна слика. За изложба, Аритоне Јаковлески.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
А ние само што требаше да појдеме по него, проклет да бидам, - и сега не знам откаде толку сила, волја, храброст за еден таков ужасен, тежок пат.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Татко ми, како секогаш откога се разболе, молкум читаше во фотелјата, со грб кон вратата, далеку од куќата, во ужасната осама со која се мачеше себе си и другите, во која тонеше упорно, тврдоглаво, обземен од сопствената слабост.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Откако ниту со орелот (зад најодалечениот облак), ниту со рибата голтната во најдлабоките води) не успеа да му измолкне на принцезиниот поглед, момчето потполно ги заборави и престолот и кралството, а помислата на принцезата го исполнуваше единствено со ужасна тревога.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Татко ми беше близу до сознанието дека козите од овие балкански предели сигурно колку-толку ги ублажуваат последиците од ужасната „класна борба”.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
На разденување Ливајн го разбуди силна бучава, ужасен татнеж, некаде од средината на тревниот квадрат.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
„Вечерата е готова. И соблечи ја таа ужасна униформа“.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Дали и ние како деца бевме толку ужасни?“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тоа е една особена книжевна традиција во англосаксонскиот свет во која се испреплетуваат чудесното и возвишеното, ужасното и суптилното, убавото и грдото.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
