удрен (прид.)
Неудрените и лесно удрени нададоа да бегаат надолу еден преку друг да го фатат мостот и да преминат отаде река.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Оној Исус не напаѓаше луѓе и само сакаше да запали куќа за да го изгори сотоната. „Курвино семе“, а само малку пред тоа држеше влажна крпа врз удреното око и, гледајќи се во напукнатото огледало на сивиот ѕид, мислеше на сѐ што мисли здрав човек.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Црвениот лав на сонцето беше како удрен по глава; таков ошумоглавен; тој беше се прибрал во тревите, гаснејќи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Целата зградичка на пиланата напросто проигруваше од она поројно заплиснување на водата, што сега можеше да се слева по шупливоста од буката и да се распрснува, удрена во коритцата од турбината.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ја отворил колку што можел побезболно за онаа болна коска, удрена со по два заба од двете страни и распукната од ударот, и за она крвјосано и искинато црно месо по сета таа нога.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На него беше удрен и царскиот печат со полумесечина и ѕвезда.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Кметот пламна со стиснати заби: - Надвор! Да не те видам повеќе! ... Излетав како удрен со клоца. ***
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
— Му се овргали право в очи, и како на дедот Јована преѓеска што му удри една клоца во слабината, сега и на Бојка му удри една уште посилна меѓу нозе, та, макар да беше силен, млад и јак не помалку од Брниклијата, Бојко се фати за удреното место и се свитка на тревата крај дедот Јована.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ајде, удри, велам јас сум отсекаде удрена.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Удри ако најдеш место неудрено, велам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дуко Вендија се врати од џандармерија и Дуковица, цела ноќ го редеше со кромид и со компири по снагата. По изудреното, по набивките
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Многу си удрен? Ме прожица во дебелото месо.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Го акнав по глуждот оној што одеше пред мене, а тој ми се сврте и, држејќи се за удреното место, плачливо праша: - Копиле, зар не знаеш да маршираш, а?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Седнавме на рогузината и се чешаме по набивките, по удреното.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас премалев, што се вели, се собрав ко удрена гасеница.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ај, не прави се удрена, ми вели, знам со каков копнеж ја бараше по вагоните, по бараките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но само се исправил полека, недозгрбавен и не со крената глава, туку повеќе сличен на човек што долго време стоел замислен на исто место, меѓу сенки од кои расне непробоен покрив и под кој ќе почне нова битка без сеќавање за вчерашните рани и лузни на неизлекуваната душа; и ќе гризе и ќе боде и ќе дави ревејќи само со крвта и сличен по нешто на оној негов дедо или дедо на неговиот дедо од дните кога бил со каменен чекан удрен над истото вака распарано животно.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Неочекувано за сите, кога камшикот по третпат се крена, луничавиот Борис Калпак застана пред бегот, речиси се подаде да биде удрен, но бегот остана со крената рака, побледен и со грч на лицето.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се наведнале да видат кај е удрен и виделе - немал деца на овој свет, не ќе ги има ни на оној. Крмнак, рекле. Мртов нераст.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Секако ми го дезинфицираа удреното место - ме печеше и мирисаше на алкохол; потоа ми ја сечеа косата на тоа место и пак дезинфицираа.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
