трошка (ж.)
Негде пронајде две сламки, ги крстоса, насреде ја намести трошката.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И веднаш ќе се обратеше кон некоја жена, мрдајќи со русата брада, а во влакната трошки: - Мадам, милостива, пардон.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А била убава, велат Луман по лика на неа личел, иако ни трошка од срцето нејзино не останало.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Би те кренале неми над своите немирни тежини да те поплави небето со белите трошки на погледот Дали тогаш твоето сонце ќе може да го озвучи кроткиот дожд на тишината Сепак не е зимата румена како нашите образи и не е вистински сетна како здивот на реката Побарај го слапот од надевање во извезената кора на мразот под која тлее жуборот на едно кревко сеќавање
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Вечно полупразни перони во долго очекување на една трошка радост и сива карпа од страв пред пристигањето на едно умирање Рамни мермерни подови што го мазнат лавиринтот од изгубените стапалки пред едно вечно чекање што сака никогаш да не дојдат возовите со мала кратка радост штом можат да донесат едно крајно умирање
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Од оваа црна планина Трошка земја ќе каснеме.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Од оваа црна планина Кон сонцето раце ќе кренеме На погибел В сонце дур да се најдеме Ако не стигнеме Во црната трошка закопајте нѐ, Ако не стигнеме во воздухот угушени побарајте нѐ, Ако не стигнеме Рацете отсечете ни ги, На сонцето однесете му ги, Место нас.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
„Јано направи крст од сламки и стави на него трошка леб.“ Се тргна и погледна во својот шестгодишен брат.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ништо. Само две-три корки леб и трошки лежеа расфрлани по масата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Да се затворат очите, да се искорне во себе макар и последната трошка покорност и да се...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Но, тука беше и купчето сено, и трошките леб, беше и црпката со вода, и прозорецот, и уште толку многу работи, што требаше да бидат откривани во тој ден.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Еднаш тоа ја запрета својата муцка во трошките леб, веднаш пред него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Траеше денови и ноќи, денови и ноќи, а некој постојано трчаше и ги прескокнуваше темелите, се препкаше и паѓаше во нив, барајќи го, како некој изгубен дел од облеката, она свое насмеано и широко место, својот чекор, постојано крвав и палците и по колениците, постојано крвав на лактовите, истоштен, со последните сили, како човек, кој еве, за малку, за една трошка, што не дошол на дофат на нешто, што одамна го гони, и кој што ги прави последните напори за да го достаса, да го прескокне, и така, постојано, сето време додека нивното градилиште се престоруваше во едно проколнато место, од кое чиниш сите сакаа што побргу да се витосаат и да се мавнат, во едно чумаво место, во една болна арена, по која што умираа, крварејќи, и лавот, и гладијаторот, кадешто им солзат очите на сите мајстори, бидејќи веќе сите добро знаеја дека она си беше отидено, дека црвениот лав на сонцето беше веќе бесповратно папсан.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Глувченцето залазе исплашено по клупата, задушка ѓаволесто со носето по трошките и се обиде да рипне преку работ на клупата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Дуковица ми кажуваше дека еднаш и јадел и пиел цигара. Ама тогаш многу се засркнал. Со чадот и трошки му залетнале.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Може да ми се гладни, велам, сите гладни ми умреа, велам, може од мојата дланка чекаат трошки леб.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Голема глад владееше тогаш. Немаш трошка, наутро да пропуштиш во душата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сркаат од лименката, подавајќи си ја лажицата и, кршејќи го парчето пченкарник, ги собираат во шепата трошките или ги ронат во лименката.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Од тоа писмо ката утро трошка земам Неколку думи, неколку збора За мене да прозборат, кога ќе изгорам.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
— А што е убаво кај мене, вели, ако спиеш на трошки леб, неубаво се сонува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
